Made in Hell

Κεφάλαιο 2: Στην επόμενη ζωή

Μάθε ότι αι συμφοραί των ανθρώπων άρχουσι και ουχί άνθρωποι των συμφορέων.
(Μάθε ότι οι περιστάσεις κυβερνούν τους ανθρώπους και όχι οι άνθρωποι τις περιστάσεις.)
—Ηρόδοτος
≈≈≈

«Λάθος χρόνος», δεν υπάρχει.

Υπάρχει μόνο «λάθος άνθρωπος».
Διότι ο «σωστός άνθρωπος» θα ήταν εδώ σε κάθε «λάθος χρόνο».

Και αυτό μου πήρε χρόνια να το διαπιστώσω.
Χρόνια που θεωρούσα πως απάρτιζαν αυτόν τον «λάθος χρόνο».

Και τελικά, απλώς έχασα χρόνο.
Έχασα χρόνο περιμένοντας τον «σωστό χρόνο» να έλθει για να συναντηθώ ξανά μαζί του.

Δεν ήρθε.
Δεν ήρθε ποτέ.

«Ο σωστός χρόνος δεν ήρθε, η εκείνος;»

Ακόμη δεν κατάλαβες;
Δεν υπαρχει «σωστός» ή «λάθος» χρόνος.

Υπάρχουν απλώς άνθρωποι που δεν έμελλε ποτέ να μείνουν.

~•~

"Βικτώρια θα αργήσουμε!", η φωνή της Αμέλια τρυπούσε την πόρτα του δωματίου της αδελφής της.

Εκνευρισμένη από την αναμονή, η ξανθιά κοπέλα έσπευσε να στρώσει καλύτερα το σκούρο μπλε φόρεμα της. Το πανέμορφο φόρεμα ήταν ακριβώς όπως το σχεδίασε με την μοδίστρα, και θα μπορούσε να πει, πως η πινελιά των διαφωνιών απο τον μηρό ως τον αστράγαλο της ήταν μια εξαιρετική προσθήκη.

Ο ήχος μιας πόρτας που άνοιξε και έκλεισε, διαπέρασε το κορμί της, τραβώντας την προσοχή της ξανθιάς, απο στην ησυχία του διαδρόμου και του φορέματος της, στην μεγαλύτερη της αδελφή.

Ενα επιφώνημα θαυμασμού, το οποίο δεν πρόλαβε να συγκρατήσει μέσα της, αφέθηκε απο τα χείλη της. "Ολίβια! Αυτό είναι το χρώμα σου!", αναφώνησε ενθουσιασμένη. Και πράγματι το θερμό πρασινο, ήταν αδιαμφισβήτητα το χρώμα της μεγαλύτερης Ιωάννου.

Το σκουρο αυτό χρώμα του φορέματος σε συνδυασμό, με τις χρυσές λεπτομέρειες στα μανίκια και στο μεγάλο άνοιγμα του ποδιού της, κολάκευαν την μαυρομαλλα κοπέλα στα πιο σωστά σημεία.

"Η Σόφι ξεπέρασε τον εαυτό της αυτή την φορά.", αρκέστηκε στο να σχολιάσει ταπεινά, αποθεώνοντας με τον δικό της μοναδικό τρόπο την μοδίστρα τους και μετρημένα -όπως πάντα άλλωστε- χαμογέλασε γλυκά στην αδελφή της.