....
"သေချင်တယ်..."
ငါ့ဘဝက အဓိပ္ပါယ်မရှိဘဲ ရှေ့ဆက်နေရမဲ့အစား သေသွားတာက ပိုအဆင်ပြေလိမ့်မယ်။
လူတွေ ယာဉ်အသွားအလာတွေ စည်ကားနေတဲ့ နေ့။ အသက် ၁၈ ပြည့်သွားတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ရဲ့ မွေးနေ့။ အဲဒီကောင်လေးရဲ့ အိမ်မှာ မွေးနေ့ပွဲလေး ကျင်းပနေရမဲ့နေ့။
သိပ်ပျော်ဖို့ကောင်းတဲ့နေ့လေး တစ်နေ့ရဲ့ညမှာ ကောင်လေးတစ်ယောက်ဟာ ဟန်မြစ်ထဲကို ခုန်ချပစ်လိုက်ဖို့ တံတားပေါ်မှာ ငိုယိုရင်း ရပ်နေခဲ့တယ်။
အဆုံးမဲ့တဲ့ မှောင်မိုက်မှုထဲကို ခုန်ချပစ်ဖို့ မတွန့်မဆုတ်ဖြစ်နေခဲ့တယ်။ တစ်ဖက်တစ်လှမ်းမှာ လှည့်ကြည့်ရမဲ့သူတော့ ရှိမနေပေမဲ့ပေါ့။
"ငါက တော်တော် အမှတ်မရှိလိုက်တာ၊ ဒီလောက်ထိ စာတွေကြိုးစားနေခဲ့သေးတာတောင် ငါ့အမေက ငါ့ကို တစ်ချက်လေးတောင် ဂရုမစိုက်ခဲ့ဘဲနဲ့ကို ဒီနေ့မွေးနေ့မှာ မျှော်နေမိသေးတယ်"
စီးကျနေဆဲ မျက်ရည်တွေကို တစ်ချက်ဆွဲသုတ်လိုက်ရင်း... တံတားအကာကိုကျော်ကာ ခုန်ချဖို့ အသင့်ပြင်ထားတဲ့နေရာမှာ ရပ်ပြီး လက်ရန်းဘောင်ကို နောက်ပြန်ကိုင်ထားရင်း အသက်ကိုခပ်ဝဝရှူရှိုက်နေခဲ့တယ်။
ရေထဲရောက်သွားတဲ့အခါ ဘယ်လောက်ထိအသက်ရှူရခက်မလဲဆိုတဲ့ ကြောက်စိတ်တွေကလည်း ဘယ်ထွက်ပြေးသွားပြီလဲ။
နံပါတ်စဉ်တွေကို တစ်ဆယ်ကနေ နောက်ပြန်ရေနေခဲ့တယ်။ ..... ခြောက်... ငါး... လေး... သုံး...
"ကင်မ်ဆောနူ!!! ရပ်လိုက်!!"
နောက်ဆုံး အဆုံးသတ်နံပါတ်အထိ ရောက်မသွားခင်မှာ... ဖြစ်ပေါ်ခဲ့တာတွေဟာ တစ်သက်လုံးစာ စွဲထင်ရမဲ့ ပြကွက်တွေဖြစ်လာခဲ့တယ်။
လက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်တာတွေ၊ အနောက်ကနေ လှမ်းဖက်လိုက်တာတွေ၊ စိုးရိမ်ပူပန်နေခဲ့တဲ့ မျက်နှာထားတွေ၊ စကားသံတွေ၊ ဒေါသနဲ့ စိုးရိမ် ထိတ်လန့်မှုတွေ။
"ဆောင်.. ဆောင်ဟွန်းနီးဟျောင်း.....?"
___
YOU ARE READING
ရှင်သန်ခြင်းကို အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်တဲ့အခါ
FanfictionWhat is the reason for your existence? Sorry, that's a man. Who? @Written in Burmese
