ညနေ အတန်းပြီးသွားတာနဲ့ ဂျောင်ဝန်းနီးထွက်လာခဲ့တယ်။ ကင်မ်ဆောနူမပါဘဲ ဂျောင်ဝန်းနီးတစ်ယောက်တည်း။
"ဆောနူကရော၊ အိမ်ပြန်သွားပြီလား"
ယန်ဂျောင်ဝန်းနဲ့ ကင်မ်ဆောနူတို့ကို လာကြိုနေကျပတ်ဆောင်ဟွန်းရောက်လာခဲ့ပေမဲ့ ဆောနူကျတော့အခြေအနေအချိန်အခါမကျဘဲ ပျောက်နေခဲ့တယ်။
"အတန်းကို...မလာတာ"
ဂျောင်ဝန်းနီးစကားကို ဆောင်ဟွန်းက အသံတိတ်သွားလိုက်တာများ ကားထဲရောက်သွားကြတဲ့အထိ။
"အစ်ကို သူ့ကို တစ်ခုခုပြောလိုက်သေးတာလား"
"ဟင့်အင်း၊ ငါ ဘာမှမပြောမိပါဘူး"
ပတ်ဆောင်ဟွန်းက ဆောနူကိုဆူလိုက်လို့များ အတန်းကို လာမတက်တော့တာလားလို့ ထင်နေခဲ့တယ်။ဆောင်ဟွန်းကို ကြည့်ရတာလည်း လိမ်နေတဲ့ပုံလည်း မပေါ်ဘူးလေ။ ဒါပေမဲ့ ဘာလို့များ အတန်းတော့လစ်ပေမဲ့ အတန်းကို မလာဘဲမနေတတ်သူက ပျောက်နေတာ အထူးအဆန်းပါလားဆိုပြီး ဂျောင်ဝန်း သက်ပြင်းတစ်ချက်ချရင်းသာ တွေးတောနေမိတယ်။
ဒါပေမဲ့ မထင်ထားပါဘူး။ အိမ်ပြန်ရောက်သွားကြတာနဲ့ ဆောနူက အိမ်မှာရှိနေမယ်ဆိုတာကိုပေါ့။
"ဆောနူ... ငါက မင်းကို လွမ်းနေတာကို၊ အဆက်အသွယ်မလုပ်ဘဲ သူ့ကျအိမ်မှာတိတ်တိတ်လေးလာနေနေတယ်"
"ငါတို့ဝန်းလေး သနားစရာလေးပါလား၊ အာအီဂူး ငါ့ဖုန်းလေးက အိမ်မှာကျန်ခဲ့လို့ပါ စိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့"
တွေ့လိုက်တိုင်း ပေါက်ကရလုပ်မဲ့ မျောက်ကလေး နှစ်ကောင်ပါပဲ။ ဖက်ပြီးအလွမ်းတွေ သယ်ပြနေတာ။ ဆောင်ဟွန်းနဲ့ ဆောင်ဟွန်းမေမေကတော့ နှစ်ယောက်သား သူ့ကြည့်ငါကြည့်ခေါင်းတွေကိုခါလို့ပေါ့။
"ဟွန်းလေးက ညစာစားပြီးပြန်မှာလား၊ ဒီမှာပဲနေမလို့လား"
"ညစာလား၊ မစားတော့ဘူး၊ ပြန်တော့မှာ"
မကြည့်လာနဲ့။ မကြည့်လိုက်နဲ့လို့ သူအကြိမ်ကြိမ် စိတ်ထဲကပြောနေခဲ့လျက်သားနဲ့ အဲ့ဒီမျက်လုံးတွေဟာ သူ့ဘက်ကိုလှည့်လာတယ်။ ပတ်ဆောင်ဟွန်းကို သူမှ အကြည့်ချင်းမဆုံချင်ပဲ။
YOU ARE READING
ရှင်သန်ခြင်းကို အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်တဲ့အခါ • 성선
FanficI must be the little dust that sticks to Koko's shoulder. Even though he is not easily noticed, I still secretly want to rely on him.
