Ik werd wakker en alles klonk zo ver maar na een paar minuten werd alles weer een beetje helder. "Waar , waar ben ik wat is er gebeurd , hoelaat is het ?" vroeg ik een zuster. "Ziekenhuis Sint Franciscus je hebt zojuist een ongeluk gehad en het is 4 uur 's ochtends" zei ze. , "Wat , waar is Khalid?!" zei ik met een geschrokken blik overal voelde ik pijn ik kon nauwelijks bewegen. "Beweeg niet al te veel je hebt rust nodig je ouders worden zo gebeld en je vriend is al naar huis." Ik kon het niet geloven Khalid mij in de steek gelaten ik tril , mijn moeder maakt me af wat moet ik d'r vertellen. Mijn blackberry lag op een tafeltje naast mij , ik belde hem op na 3 x overgaan kreeg ik de voicemail. Hij hangt gewoon op die flikker! Ik was zo bang en zag weer alles zwart worden het voelde alsof ik jaren sliep.
Ik werd wakker en zag mijn moeder ik kreeg tranen in mijn ogen en zij ook " ya benti (mijn dochter) gaat het 3lash ket diri liya dima l'mashakil 3lach (waarom zorg je altijd voor problemen waarom). Er vielen nog meer tranen en ik knuffelde mijn moeder "Sorry mama semhiliya ( vergeef me ) nooit meer" zei ik en hield haar stevig vast. Ik heb spijt van alles na al deze ellende is mijn moeder er nog.
Een dokter kwam binnen en zei "Mevrouw el betanni zoals je ziet is je rechterbeen gekneusd , je ruggenwervel heeft een flinke klap gekregen. Je moet veel rust nemen als je nog klachten hebt kun je gerust terugkomen bij de spoedafdeling." "Isgoed en dankuwel" de dokter verliet de kamer. Ik ging in een rolstoel zitten en mijn moeder bracht me naar de auto we reden naar huis de gehele weg spraken we niet.
~ Thuis aangekomen
Ik kon nauwelijks lopen me moeder had wat te eten klaargelegd en mijn pjyama. Het was even stil. "Waarom , leg me uit waarom je dit doet wat heb ik bij je gedaan ?" vroeg ze rustig , ik keek naar de grond en zei " Ik weet het niet mama , ik zal het nooit meer doen mama sorry." Ze werd boos "Sorry helpt niet ! al mijn vertrouwen in jou is verdwenen dat kleine beetje dat er nog was na gisteren is ook weg." Ik had er niets op te zeggen en at door.
Ik ging naar het toilet met moeite , mijn blackberry stopte ik in mijn bh zodat ze die niet kan afpakken. Ik besloot om een dutje te nemen en rustig na te denken over alles , mijzelf vragen te stellen waar ben ik nu ? wat heb ik tot nu bereikt? wat zal er komen? Op geen enkele vraag antwoord.
Het werd inmiddels al avond en mijn vader was er nog steeds niet. "Mama waar is papa hij is er nog niet moet hij overuren draaien?" vroeg ik , "ik weet het niet ik bel hem nu" zei ze boos. Ze belde en ze kreeg gelijk de voicemail normaal neemt mijn vader gewoon op , ze besloot om maar te wachten tot het 12 uur werd.
Er belde iemand aan , mijn moeder liep naar de deur en opende. "Mevrouw mag ik binnekomen?" ik hoorde Karima's stem. "Binnenkomen?bjij was gisteren met Naoul he ? Door jou is mijn dochter mfelles geworden die hoofddoek past totaal niet met jou gedrag ! Ik wil je nooit meer zien en ik licht je moeder ook in" zei mijn moeder en ze klapte de deur dicht voor ze iets kon zeggen.
"Mama ! wat doe je Karima heeft niks gedaan , waarom doe je zo !" schreeuwde ik. "Besah (echt waar) ? niks gedaan hmara niet schreeuwen tegen mij !" en pats ik kreeg een klap.
Ik kreeg tranen ik wou wegrennen maar dat kon niet omdat ik niet eens kon lopen. Ik begon te huilen. Wat gebeurt hier allemaal? Mijn moeder liep naar boven en pakte mijn kleren en kwam naar de woonkamer pakte een schaar en begon alles te scheuren mijn moncler jasje , D&G truitje , philipp plein shirts , gescheurde broeken alles maar ook alles knipte ze. "Deze khab (hoeren) kleding is niet goed voor je hier " en gooide alles naar me toe. "Wat doe je ben je kanker ziek in je hoofd dat heeft me mijn leven gekost kanker hoer! " en ik begon mijn moeder te slaan , nooit dat ik mijn moeder ooit heb uitgescholden of aangeraakt maar alle stress kwam er in een keer uit. Ik kon mezelf niet geloven ze sloeg me terug en voor we het wisten kwamen de buren erbij. We werden uit elkaar gehaald , niemand sprak.
Buurvrouw Naima en haar dochter ouafa bleven ze waren stil.
Het was 00:10 en mijn vader was er nog niet , er werd op de deur geklopt en mijn moeder deed open. Er kwamen twee politiemannen in de woonkamer staan. Waarom zijn ze hier ?
"Wat is er gebeurd ?!" zei ik een wonder dat ik nog kon praten.
Naima en haar dochter besloten maar om naar huis te gaan. Mijn moeder en ik zaten in de woonkamer met de twee agenten. "Zoals u weet heeft u dochter een ongeluk gehad " zei de een " degene met wie het ongeluk was , dat was u man we zijn hier om te vertellen dat hij" hij bleef even stil.. "Wat!" zei mijn moeder "dat hij is omgekomen in het ongeluk" zei de agent
Mijn moeder zei bang " Nee dat kan niet u vergist zich in een ander persoon " en de andere politieagente schudde zijn hoofd. " Spijtig genoeg niet mevrouw." Alles werd 50x opnieuw afgespeeld de woorden het gevecht van mijn moeder het ongeluk en zelfs het feesten.
Hier , hier stortte mijn wereld in en begon er alleen maar meer ellende.
-
Sorry dat het zo lang duurde voor het 8e deel , maar zouden jullie een reactie willen achterlaten en willen stemmen? Morgenmiddag is deel 9 er! Als jullie het leuk vinden zouden jullie dan ook mijn verhaal willen promoten? Alvast bedankt !
