Çıkmaz YOL

İÇ SES

İlk işim güzel bir duş almaktı,duşa attığımda kendimi sanki banyonun kapısından çıplak bedenimi, birisinin izlediğini hissediyordum. Her an ölümle burun burunaymış gibiydim.Birden bire yaklaşan nefesi hissetmeme rağmen,hiç kıpırdamadım.Çünkü korkuyordum. Arkaya dönme gibi cesareti aradım ama bir türlü bulamadım.Kafama birden silah dayandığını hissettim. Hiç bir ses yoktu, sessiz ve derinden alınan nefeslerden başka. Silahın namlusuna kurşunun yerleşme sesi emniyetin kalkması hepsi saniyelikti fakat benim için ömrümün en uzun metrajıydı. Nefesime engel olamiyordum nabzim son sürat koşsam bu kadar atamazdı herhalde ellerim ayaklarım bir heykeli andıriyordu kaskatı kesilmiştim.Silahın ateşlenme sesi geldi 45 kalibrelik bir Glock  kafa tasımın parçalanmasına yeterdi de artardı bile.

'TAK! TAK!'

tam o sırada uyandım ölmeyi unutmuş bedenimden...

Bahçeden çıkıyorduk.Şaşkındım gizleyemiyordum şaşkınlığımı,içeri girmiştik ve ne olduğunu anlamadan çıkış kapısına yaklaşmıştık.

Dışarısı bir sonbahar havası vardi ama beni yakıyordu,Sinan içerideki ufacık turumuzun nasıl geçtiğini kanıtlayan fotoğrafları bana gösteriyordu.Gözlerim fotoğraflarda aklım ise saniyeler içinde beni başka boyutlara taşıyan o anlardaydı.Neler olmuştu hangi ara evdeydim ve ne ara girmiştik bu esrarengiz yere ne kadar sürede çıkmıştık. En önemli konu ise onca zaman sinanın beni nasıl farketmeyişiydi.Çok üstüne gittiğim içinmi umursamadı yoksa,bu kadar harika olarak gördüğü yapının etkisinden bana fırsat gelmemişmiydi,bilemiyordum. Bir an evimdeydim,yada öyle hissetmek istedim.Sinan bana baktı ve gülüyordu az önce ne olduğunu bana neler olduğunu kimbilir ? Nereden bilecektiki zaten. Ona baktığımda başka şeyleri inceliyormuş gibi yapıyor du ama beni süzdüğünü ne olduğunu anlamaya çalıştıği her halinden belliydi. Fark ettirmemeye çalışıyordu ,anladığımda kızacağımı çok iyi biliyor du belkide...