She, My Innocent Love (Edited)

Chapter 23

Pabagsak kong nilapag ang aking bag sa mesa dahilan para mapaigtad sa gulat sina Allen at Vino na tahimik na nag-uusap, natigil rin sa ambang pag alis si Kuya Rim at Jester, at nilingon ako.

"Okay ka lang?" Lumapit sa akin si Kuya.

Isang malaking hininga ang pinakawalan ko. "Malamang hindi. Kainis!"

Gusto kong magdabog at sabunutan ang sarili. Naiinis ako! Sumisikip ang dibdib ko lalo na't naalala ko naman iyon! Bakit kasi nagpakita pa? Buset naman oh.

"Argh! Kung kailan unti unti na ako nagiging maayos saka naman... Aish!" Hinablot ko ulit ang bag ko. "Pahangin muna ako," paalam ko at umalis na nang hindi hinihintay ang sasabihin nila.

Umupo ako sa semento at sinandal ang likod, pinikit ko ang aking mga mata at dinama ang pagdampi ng hangin sa aking mukha.

Being alone is not lonely, perhaps, I love it. It gives me peace. It calm me down.

Kinuha ko ang isa kong notebook na hindi ko pa nagagamit at doon nagsulat ng kung ano ano. Sinulat ko ang aking nararamdaman doon. I did this many time and it helped me feel light, the pain lessen. Everytime na nahihirapan ako at hindi ko magawang sabihin kahit kanino ang mga problema ko ay sinusulat ko na lamang. I just can't tell anyone about it, even my family.

I don't know why but I am not really used to be open to anyone. Instead of telling them my problem and about what I feel, I just smile and shake my head, denying the pain and sadness that I'm feeling.

Napatigil ako sa pagsusulat nang makita ang isang patak sa aking notebook. Napahawak ako sa aking pisngi at doon naramdaman ang luha na hindi ko namalayan. Agad ko itong pinunasan at binalik na lamang sa bag ang notebook.

"Ryse?" Natigilan ako at nilingon ang tumawag sa akin.

"C-clint," mahinang usal ko sa kaniyang pangalan.

"Did you... Cry?"

Iniwas ko ang aking paningin at kinuha ang bag ngunit hindi niya ako hinayaang makaalis. Hinawakan ako sa braso at inangat ang aking mukha upang tingnan ng mabuti ang luha na nasa pisngi.

"Tell me. What did happened?" Marahang sabi nito habang nakatingin sa mata ko.

Umiling lamang ako sa kaniya.

"Averryse."

"I-I... Don't want t-to talk about it," mahinang sabi ko at yumuko.

"Okay?" Hinawakan niya ng mahigpit ang kamay ko, napatingin naman ako doon. "Always remember, I'm just here 'kay? You can tell me your problems. I will listen."

Tumango ako. "Thank you."

"Hmm, come here."

Hinila niya ako sa isang yakap. Kusang pumikit ang mata ko at dinama ang init ng kaniyang yakap.

I somehow, feel safe and lighter than earlier. Is this the feeling of being in love?

"I can feel the sadness of my baby, hmm," mahinang sabi niya. Napangiti naman ako.

"I'm fine now. Thank you," humiwalay ako sa yakap.

"Feel better? Sure?"

"Yeah. We should go now. I want to go home," sabi ko at sinulyapan ang langit na may halo na ng dilaw at kahel.

"Sige, tara."

Nakatulog ako sa byahe nang di ko napansin. Dala na rin siguro ng pagod kaya hindi ko na napigilan ang sarili. Lumabas ako ng sasakyan at natigilan nang may makitang kotse na naka park sa harap ng bahay. Hindi man pamilyar sa akin ang sasakyang iyon ngunit may kutob akong hindi maganda ang mangyayari ngayong gabi.