Pagising ko, waaah nasan ako? Ni hindi ko alam kung saan nako napunta matapos ung araw na yun.
Pakiramdam ko ang tagal tagal kong natulog.
Ung sakit, nararadaman ko padin ung sakit.
Sakit ng pagkabigo
Sakit na dulot ng panloloko
Pakiramdam ko wala nakong buhay
Bigla nalang akong naiyak
Naiiyak ako sa sobrang sakit, sa sobrang sakit nung mga nararamdaman ko ngayon.
halos kalahati ng buhay ko ibinigay ko skanya, sa pamilya niya..
Ung feeling na tanggap na tanngap ka ng pamilya niya, na pinaparamdam naman niya sayo kung gaano ka kaimportante at kahalaga un pala lahat ng un kalokohan lang..
Ang sakit ee, ang sakit sakit,
Oh iha gising kana pala?? -sabi nung ale,
Siya siguro ung kumupkop saakin
Ano hong ginagawa ko dito? Bakit ako nandito?? Sino ho kayo? -Pagtatanong ko..
iha halos isang linggo ka ng natutulog, natagpuan ka naming walang malay ng anak ko malapit dito sa bahy kaya minabuti na namen na kupkupin ka pansamantala.
Tsaka hindi namin alam kung paano ka ibabalik sainyo, o kung sino ka kaya pinilit ko ung anak ko na dalin ka muna namin dito. Bagong lipat lang din kasi kami, wala pa masiadong kakilala..
Uuwi na ho ako, salamat ho sa pagkupkop at pagpapatuloy niyo saakin dito..
Nagpaalam naako dun sa matanda at tuluyan ng umalis, alam kong kabastusan ang ginawa ko pero ito ang alam kong tama.
Kahit wala na siya kailangan magpatuloy padin ang buhay ko
uuwi na ko saamin, tatanggapin ko na din ung matagal ng alok ng tita ko
Sasama na ko sakanya sa US at duon na ako titira
Matagal tagal na rin niya kong pinipilit pero hindi ko magawa dahil hindi ko kayang iwanan ang buhay ko, hindi ko kayang iwanan si eriko :'>
Pero ngayong iniwan na niya ko, wala ng dahilan pa para manatili ako dito. Duon ko itutuloy ung mga panggarap ko. Para pag balik ko sisiguraduhin kong buong buo na ako..
Nagpatuloy ako sa pag lalakad hanggang sa makarating ako saaming bahay.
Niyakap ko nalang si Mama at Papa habang patuloy parin sa pag iyak
