Het paard sandy

Piepppp............

De volgende dag gingen we naar het ziekenhuis. Daar lag hij het leek net alsof hij werd opgegeten door kleine slangetjes. Het zag er heel eng uit. Hij werd heel even wakker ik had een knuffel mee genomen voor hem. Ik gaf hem een kus en hij fluisterde in mijn oor "ik ga je missen." Ik snapte er niks van ik ga je missen herhaalde ik. En ineens piep........ "Het is gebeurt" zei mijn moeder "hij is dood." we begonnen allebij heel hard te huilen. De zuster kwam eraan "gecondoleert we hebben alles gedaan wat we konden het was een heel heftig ongeluk. We gingen teleurgesteld naar huis. Ik ging voor wat aflijding naar de manege. Ik liep langs de stallen Sandy stond in een hoekje supper zielig is dat. Ik ging in haar stal ze werd heel boos en bang tegelijk. Ik ging door mij hurken ze kwam heel vorzichtig naar mijn hand. Daar had ik paardensnoepjes in zitten ze pakt ze uit mijn hand. Snel trekt ze haar hoofd weg en eet de snoepjes op. Ik pak nog een paar snoepjes en probeer het nog een keer. Deze keer probeer ik haar hoofd te aaien dat lukt. Ik ga langzaam staan en fluister" stil maar ik doe je niks." Ik aai haar nek en dan haar buik en haar kont. Ze vertrouwd me yes dacht ik. Ik ging snel naar de manege eigenaar. "Ik kan Sandy aaien! Kom snel mee ik laat het je zien." Ik ging haar stal in en kon haar aaien. De manege eigenaar pakt slobber en nog veel meer eten. Ik moest het geven want hij kwam niet in de buurt ze was nog bang voor hem.