James and David's Three Legged Olympic Race

Running as Fast as I Can (Tagalog Version)

DAVID

Ang Three Legged Track Run!"

Medyo nabigla ako. Ito ay ang unang kaganapan lamang, at kailangan naming magpatakbo ng isang buong 400m track?

" Lahat, pumunta sa iyong partner at itali ang iyong mga binti nang magkasama. Kami ay bibigyan kayong lahat ng isang scheme ng kulay. Ang scheme ng kulay na ito ay tutukuyin kung aling kulay ang iyong mga kurbata, damit, barung-barong, at (posibleng) buhok. Gayundin, para sa mga lalaki, mangyaring tanggalin ang iyong mga sapatos at kamiseta."

Aba, mas nakakaloka. At siyempre nakuha namin ang pinakamasamang kulay na maaaring magkaroon ng dalawang lalaki, lila at rosas. Gusto gusto ko ng kulay lila. Ngunit hindi ako sigurado na gusto kong ipakita iyon sa harap ng 49 na iba pang mga bata.

"Kukuha ako ng rosas. kukuha ka ng lila", sabi ni James.

Binigyan kami ng 3 kurbata at 2 shorts. Ang mga kurbata ay kulay lila-rosas, habang mayroong 1 lila at 1 rosas na maikli.

Pagkatapos magpalit at magtali, pumila na kaming lahat sa starting line.

"Quick disclaimer: babarilin ang baril para simulan ang karera.", bulong ni James. Salamat sa Diyos ang aking kasosyo ay sumali sa maraming mga track run.

"3, 2 1, SIMULA!"

Isang baril ang pinaputukan. Sa kabila ng sinabi sa akin ni James, nagulat pa rin ako at nawalan ng balanse, dahilan para matumba kaming dalawa. Pagkatapos ay tumayo ako at tumakbo, nakalimutan ko si James, at nahulog muli.

"Pasensya po James."

“Okay lang”, sabi ni James, “lahat tayo nagkakamali.

Tumayo kami at sumunod sa plano ni James. Nalampasan namin ang maraming iba pang mga koponan, ngunit marami pa rin kaming nasa likod.

"Dapat ba tayong magmadali?", tanong ko.

"Pagpasensyahan mo muna. Maya-maya ay mahuhulog na sila, at malalampasan natin sila."

Tama siya. Nagsimulang bumagsak ang mga tao na parang mga domino at medyo marami kaming naipasa. Hindi nagtagal ay nasa Top 10 na kami.

Gayunpaman, hindi nagtagal ang aming pagtakbo. Sa kalagitnaan ng track, aksidenteng natapakan ni James ang paa ko. Dahil sa sakit at pagkalito, natamaan ko si James at nawalan ako ng kontrol. Hinila siya at pareho kaming bumagsak sa lupa. Ang masama pa, hindi na kami makabangon at patuloy na nahuhulog sa tuwing tatayo kami. Ang posisyon sa labas ay bumaba sa ika-25. Natapos namin ang track sa ika-35.

Pagkatapos ng track, bumalik kami sa aming cabin na nakatali ang mga paa. Parang nakalimutan namin ang sarili naming plano.

"Pasensya na sa nangyari. Kung nag-iingat ako sa tinatahak ko, hindi tayo matatapos sa ganoong masamang posisyon. Hindi man lang tayo nakapasok sa Top Half.", malungkot na paghingi ng tawad ni James.

"Hindi, dapat ako ay pansensyahan. Masyado akong marahas noong tinapakan mo ang paa ko, at iyon ang naging dahilan ng pagkatalo natin." paumanhin ko pabalik.

"Susubukan kong tingnan kung saan ako tatapakan sa susunod.", sabi ni James.

"At susubukan kong huwag matamaan ang sinuman.", biro ko. Nagtawanan kaming dalawa.

"Gusto mo bang kumain?" Tanong ni James.

"Oo, bakit hindi?"

Naglakad kami papunta sa tindahan at nagbiruan ang kabiguan namin ngayon habang kumakain. At sa unang panahon ng aking buhay, naramdaman ko talaga na may kaibigan ako.