Acucena Series 1: Remedy Of Past

CHAPTER 11

Nang makarating kami sa hospital ay mabilis syang nilagyan ng oxygen ng nurse. Pagkatapos ay pinasok sya sa emergency room. Hindi na kami pinapasok ng nurse pa sa loob dahil bawal kami doon.

Puno ng pagsising napaupo ako.

It's all my fault. I ordered that food. Even I didn't know that he had an allergy.

"Zyron.." Tinaas ko ang tingin ko.

"I'm really really sorry about what happened." Kung alam ko lang na ganon ang mangyayari sana pala.. Sana pala hindi ko na inorder ang pagkain na 'yon.

He also looked at me with his disappointed face.

"It's not okay demira, it's not." Tila may galit ang bawat salita nito.

I felt guilty in my chest.

Hanggang maari ay pinipigilan ko ang mga luha kong bumagsak. Ayokong makita niya akong umiiyak. Why i'm feeling this? This is not me, I'm not weak.

"What food did you order for him?" He asked.

"C-carbonara and corn shake." Sagot ko.

Nagulat ako nang mapasuntok ito sa pader.

"Fuck. Fuck." Napahilamos din sya ng mukha. "He was allergic to corn Demira! muntik na nyang ikamatay yun noon!" Zyron shouted to my face.

"I-i'm sorry I didn't k-know.." My tears started to fall.

It's my fault..

"Hey Zyron! Don't shout at her! She didn't know! Okay!? So stop blaming her!" Pagalit na aniya ni Sanji. Naramdaman ko ang pagyakap ni Sanji sa akin. Nanlalabo na ang paningin ko.

Kasalanan ko 'to. Pano na lang kapag may nangyaring masama sa kanya. Pano kung..

"Hey it's fine.. Demira, he will be okay." Ramdam ko ang paghagod ng kamay nito sa likod ko. Thanks god Sanji is here. Siguro kung wala sya dito ay hindi ko na alam ang gagawin ko.

I don't know why I'm feeling this, this is the first time I've felt it. I was crying for someone that I don't even know for a long time.

Siguro dahil sa guilt? Hindi ko kakayaning may mangyaring masama sa isang tao na ako mismo ang dahilan. Hindi ako patutulugin ng konsenya ko.

Patuloy pa din ang paghikbi ko. I can't stop this. I don't know.

Zyron let a sigh. "Wait the doctor here, I'll just call my cousins." Bakas pa din sa boses nito na galit sya. Hindi ko sya masisisi dahil kasalanan ko nga iyon.

"I-i'm s-sorry Zyron." Mahinang sabi ko at nagpatuloy sa pag iyak.

Hindi ako pinansin nito at patuloy lang naglakad hanggang sa mawala na sya sa paningin namin.

"Hey stop crying!" Naramdaman ko na lang ang pag-alog ni Sanji sa akin. "It's not you Demi. Bakit ka ba umiiyak ng malakas?"

Napatigil ako sa sinabi niya.

Umiiyak ng malakas? Am I really crying out loud? I can't even hear my own cry.

Nag-guilty ako dahil sa nangyari, lalo na nung sinabi ni Zyron na muntik ng ikamatay ni Zion yun noon. Paano ngayon? Paano kung may mangyari ngang masama sa kanya. Hindi ko kayang ako ang maging sanhi ng pagkawala niya.

Kailangan 'to malaman ni Tita Caren. Tatawagan ko si Tita. Tatanggapin ko na lang ang mga sasabihin niya sa akin.

Bumitaw ako sa pagkakayakap kay Sanji. Pinunasan ko ang mukha ko, basang basa dahil sa luha.

"Buti naman at tumigil ka na." Nagaalalang aniya.

"Ngayon lang kita ulit nakitang umiyak ng ganoon. Kung si kuya pa ang nakakita sayo baka mag-alala yun ng sobra." Sabi nito habang pinupunasan ang mga luha ko.