Maçın son saniyeleriydi. Koç bağırıyordu,"Haydi çocuklar! Bir şut! Bir şut!" Skor eşitti. Tek bir şutumuzla maçı kazanabilirdik,kazandık da. Ama her mutluluğun bir bedeli vardır. Smacı basıp yerde gözüm kapalı ağlarken demir bükülme sesleri duydum. Birileri "Hamza! Çekil oradan!"diye bağırdı. Gözümü açtım. Birşey bana doğru geliyordu. Sonra duyduğum tek şey bağırışmalar,iğrenç bir çatırdama ve kan sesiydi. Bilincim aniden kapandı. Gözümü açtığımda hastane odasındaydım. Be sağ tarafımda bir boşluk hissediyordum. Yoksa,yoksa...Hayır! Kolum! Herşeyim! Kafamı yavaşça sağa çevirdim. Ve ağlamaya başladım. Annem beni görünce oturduğu koltuktan kalktı. Yavaşça yanıma oturdu. Sessizce ağlamaya başladı. Bir süre böyle durduk. Sonra annem "Maçı kazandınız" dedi. Sanki sonrasında birşey söyleyecekmiş de vazgeçmiş gibiydi. İç çekti. Kardeşim annemin oturduğu koltuğun yanındaki koltukta uyuyordu. Annem"Kardeşine gelme dedim ama dinletemedim. Diretti de diretti 'geleceğim' diye."dedi. Ardından ona bakarak konuşmasını sürdürdü. "Biliyorsun,kardeşin yemek yedikten sonra 5 dakika uyanık kalamaz." Annem konuyu değiştirmeye çalışıyordu,ama ben korkmuyordum. "Fotoğraf yada video var mı?"dedim. "Evet,kardeşinin kanepede,balkonda,süngerde hatta masada uyuduğu bir sürü fotoğraf ve video var."dedi. Beni anlamamıştı. "Hayır,benim kazadaki halimin fotoğraf ve videosu var mı?"dedim. Annem durakladı,yüzü soldu. İstemeye istemeye"Evet,var "dedi. Yavaşça telefonunu çıkardı. Elime vermeden önce "Emin misin? Kaldırabilecek misin?"diye sordu. 'Evet 'manasında başımı salladım. Ne kadar kötü olabilirdiki? Telefonu aldım. Galeri yi açarken kalbim yerinden fırlayacak gibiydi. Zaten annem en son beni çekmişti. Fotoğrafın üzerine tıkladım. Tamda annemin dediği gibi oldu. Bünyem fotoğrafı kaldıramadı. Telefon elimden kaydı. Bu sefer sessiz değil,hüngür hüngür ağlamaya başladım. Büşra yavaş yavaş uyandı. Yemek yiyince hemen uyurdu ama sese de dayanamazdı. Yanıma gelerek "Üzülme abicim."dedi. Bir süre sessiz kaldık. Sessizliği bozan doktor oldu. "Hastamız nasılmış."dedi doktor. İyi veya kötü değildim. Üzgündüm. Acaba üzgünkük kötümü sayılırdı? Kimseden cevap gelmeyince doktor İç çekerek "Pekala."dedi. Ve belgeleri karıştırmaya başladı. "Hatice hanım,biraz konuşabilirmiyiz?" Annem bana baktı ve çıktılar. Geri geldiğinde "Protez kol takan bir doktor varmış...yani istersen gidebiliriz."dedi. Hastanede yaklaşık 2 hafta daha kaldım. Taburcu işlemlerim tamamlanınca hastaneden çıktık ve eve doğru yola koyulduk.
