รักนายจนตายพี่ชายของฉัน

บดนำ

สองปีทีแล้ว...
ปัง!ปัง!
เสียงปืนและเสียงดาบดังตัดผ่านอากาศเหมืนกับมีสงคามขนาดหย้อมทีสวนหลังบ้านผู้คนอาจตกใจแต่สำหลับฉันกับโยรินเกลเป็นเลื่องปกติ แน่นอนละเราพะยายามฆ่ากันแต่เกิดแล้วนิ ฉันยิงปืนผ่านไหล่ช้ายของโยรินเกล อย่างชิวเชียด เขาเข้ามาประชิดตัวฉันเร็วมากแล้วฟันดาบมาแต่ฉันรบไปด้านหลังทันดาบเลยเสี่อยปายผมของฉันแทน
"โยรินดา!โยรินเกล! พวกลูกหยุดทีจะฆ่ากันทุกๆห้านาได้ไม บ้านก็พังกันพอดี" ไม่มีใครทำให้พวกเราอยุดได้นอกจาก...
"แม่!"
"แม่ว่าพอกลูกมีบันหา เป็นฝาแฝดกันแท้ๆ"
"แต่ผม.."
"เกืยดมัน!" เราสองคนหันหน้าม่องกัน ไม่ใช้แค่คัรงแรกทีเราคิดแบบเดีวยกันแต่เป็นล้านๆครังแล้วละ "นี้ นาย/เธอ หยุดพูดตามฉันสักที!!" เห็นไมพูดพ้อมกันอีกแล้ว "หน่อย!!!" ฉันฉักปืนออกมาโยรินเกลก็ฉันดาบเขาของออก มาพ้อมกัน นิ้แหละทีฉันเกียด เรามักทำอะไรพ้อมกันอยู่เลี้อย เราตั้งท่าจะรบกันอีกรอบแต่ต้องถูกหยุดไว้แค่นั้น
"หยุด!!" นางพระยาแผดเสียงอีกรอบ "พอ พอ ไปชื้อของให้แม่ทีชุบเปรี้ตามลายการนี้ ไปทังสองคนนั้นแลาะ แล้วอย่าเอาปืนกับดาบไปละ"
"แม่อะ!" พูดพ้อมกันอีกแล้ว ฉันหันไปม่องพี่ชายทีหน้าตาเหมือนกันยังกับแกาะ "โยรินดา"
"อืม" ฉันพยักหน้าเพาะรู้ว่าเขาคิดอะไร เขาเก็บดาบชามูไรเข้าผรักทีเอวส่วนฉันเก็บเข้าไว้ทีกระบอกใสปืนตลงต้นขาช้าย "รีบไปเอาจักกยานออกจากโรงรถสิ"
"รู้แล้วละนา" เส้นผมสีดำตาสีฟ้าผิวขาวชีด...เหมือนกันทุกอย่างต่างแต่ฉันเป็นผู้ญิงโยรินเกลเป็นผู้ชาย ไม่ชอบมีฝาแฝดเลย คุณรู้สืกยังไงพอเกิดมาจำความได้ก็พบกับกระจกอยู่ตลงหน้าแต่พอรู้ตัวอีกทีว่านั้นไม่ใช่กระจก เป็นสิ่งมีชีวิตทีแรกว่าพี่ชายผาแฝด "จะไปมัย!"
"ไปสิ"
ทันทีที้ออกจากบ้านมาจนถึงชุบเปรี้มาเก็ดทุกม่องมาทีเราเหมือนเอเลียนมาเดินตระรอนตะรอนชื้อของทีดาวของพอกเขา เป็นแบบนี้ทุกทีนั้นแลาะ พี่ยิบรายการทีแม่สั่งขึ้นมาดูอย่างเหนี่อย ก็ลายการทีแม่ส่ังยาวเป็นห่างว้าวชะขนาดนี้
"งั้นริบชื้อรีบกับดีกว่า ขึนอยู่นี้นานไปมีหวังเป็นเหมือนตอนนั้น"
"หะ..เห็นด้วย"
ย้อนนึกถึงเมื้อเดือนก่อน