รักนายจนตายพี่ชายของฉัน

ตอน 1 พี่น้อง

อื้อ~
หายใจไม่ออกเหมือนมีอะไรมีทับคอฉันค้อยๆลืมตาขึ้นมาพบมีแขนขาวของไอ้คนทีหน้าตาเหมือนฉันขาฉันก็ไปทับท้องของเขา อะ โยรินเกลตื่อนแล้ว
"กี่โมงแล้วเน้ย +~=" ฉันมองนาฬิกาทีแขวนตงพะหนังห้อง
"สายแล้ว!!"
"รอด้วย!" ฉันวิ้งเร็วเข้าห้องนำ้ริบอาบนำ้แต่ฉันไม่ได้อาบคนเดียว อาบกันโยรินเกล ไม่เป็นไรเรื่องปกติแต่สะเพาะเวลารีบเท่านั้นเลาะ ฉันอาบนำ้เสร็จพายในห้านาที วิ้งเข้าห้องแต่งตัวตามด้วยโยรินเกล แต่งตัวเสร็จพายในสองนาทีวิ้งลงบันไดยัดขนมปังเข้าปากแล้วดื่มนำ้เสร็จพายใน45วินาที "เดียวก็จุกตายหรอก"
"เอ็วเอ้า เอียวอูอาโอองโอด (เร็วเข้า เดียวโดนคูทาโม ลงโทษ)"
.
.
.
แฮก แฮก แฮก โอ้ยกว่าจะถึงโรงเรียนหอบแทบตายเหมือนหมาหอบแดดฉันม่องหน้าโยรินเกลทีมีชะพาบเหมืนกันเขาเปิดประตูเข้าไปในห้องเรียน
"โยรินเกล! โยริกดา!มาสายอีกแล้วเหลอเนี้ย มายืนหน้าห้องเรียน!" แง้!!
"ขอโทษคะ/ครับคู TcT" เพื่อนๆในห้องพากันหัวเลาะฉันกับพี่ คูทาโมม่องหน้าฉันกับเกลแล้วสายหน้าอย่างเอืมละอา ฉันได้แต่ฉีกยิ้มโยรินเกลหัวเลาะแหาะๆ
"เอาละกับทีได้ครั้งหน้าห้ามมาสายอีกนะ แล้วหลังเลิกเรียนไปกวาดใบไม้หลังตึก" นั้นไงละบดลงโทษจะเปียนไปเลียอๆคาวนี้ไม่ได้โหดร้ายเท่าไร
"คะ/ครับ" เรากับไปนั้งประจำทีที่โตะหลังสุดโยรินดานั่งติดหน้าต่างฉันนั่งใก้ลกับไม้กวาดและถังขหยะ ไงเจ้าไม้กวาดกับเจ้าถังขหยะเพื่อนยาก
"เอาละนักเรียนนี้เป็นชัวโมงโฮมลูม คูจะบอกพวกเธอว่าเราจะจัดงานละครเวที ในอีกเดือนพวกเธอมีใครสนใจบ้าง" เงียบกันทังห้องยกเว้นสกาเล็ดหัวหน้าสินละปะ
"หนูคะคู"
"ต้องเป็นหนูอยู่แล้วละ...งั้นมีใครจะเข้ากับสกาเล็ดละ"
"ผมครับ" ดันเต้ยาทห่างๆของสกาเล็ด
"หนูคะคู" แมมมี้ผู้ญิงทีแอบชอบดันเต้มาแต่มอต้น
"ใครอยากเข้าอีกให้มาหาสองคนนี้นะ...ชัวโมงโฮมลูมหมดแล้วพักได้นักเรียน"
"ขอบคุญครับ/คู" นักเรียนทุกคนทำความเคารบ หลังจากคูรออกไปจากห้องได้ไม่นานอ็อดพักก็ดังขึ้นสกาเล็ดพุ้งตลงเข้ามาหาพวกเราถึงโตะ
"โยรินดา โยรินเกล พวกเธอก็เข้าด้วยสิ เราอยากได้พวกเธอมาเป็นตัวลครเอกละ"
""เอ้? พวกเรา...เลิกพูดตามฉันสักที!(*｀へ'*)""
"โอเค โอเค แฝดหัวดำอย่าเพิงรบกับตลงนี้ ตอบมาก่อนว่าจะเล่นไมบดตัวเอกเลยนะ:)"
"ก็ได้"
"ก็ได้ แล้วเนื้อเรื่องเป็นไงละ?" สกาเล็ดยิ้มยอ่างพอใจ
"ก็...มีเด็กญิงคนหนื่งถูกแม่เลี้ยงใจร้ายขังไว้ห้องใต้หลังคามืดๆมีข้าวของเคื่องใช้มากมายฝุ่นจับบ่างอับก็โดนผ้าสีขาวคุมไว้เด็กญิงมีโรศประจำตัวคือขาเธอจะขยับหลือเดินไม่ได้เป็นบางครั้งและวันหนื่งเธอก็พบกับกระจกบานหนื่ง...เอางี้วันนี้ฉันจะเขียนบดให้ อ้อ! ได้ยินว่าพวกเธอแต่งเพลงเก่งงั้นช่วยแต่งด้วยนะ"
"ได้เลย แต่ต้องเอาบดให้พวกเราก่อนถึงจะแต่งได้..เน้อโยรินดา" ฉันพยัหหน้า พี่ชายฉันจะชอบตื่นเต็นกับคำว่าแต่งเพลง
"กริ๊ด>_< โยรินเกลเข้าฉันก็เข้า"
"ฉันด้วย"
"ฉันด้วยคน" แฟนคลับโยรินเกลมาแล้วสาวๆพวกนี้ไม่ชอบเห็นหัวฉันเลย-*- "ฉันเป็นนางเอกนะ"
"ไม่เอาฉันจะเป็น แกนะไม่เหมาะหรอกยะ>_<"
"ไม่ฉันสินางเอก!" อะแห่ม! นั้นพี่ฉันนะ พวกหล่อนเข้ามาเกาะแขนเกาะขาโยรินเกล เขาเหือตกแล้วม่องหน้าฉันแบบขอความช่วยเหลือ จะทำไงได้ละฉันแค่ยักไหล่...
"รินดาจังง ได้ยินว่าจะเล่นละครเวทีเหลือพวกเราห้าคนขอเข้าด้วยสิ" ฉันก็มีแฟนคลับนั้นแลาะยะ สกาเล็ดยิ้มให่ยจดลายชื่อคงดีใจทีมีคนมาเข้าเยอะเยอะ ขอให้เป็นตัวประกอบก็พอเถอะ
"ฉันจะเป็นเพระเอกให้เอง"
"ไม่ฉันต่างหาก!!"
"ฉันจะเป็นนางเอกให้โยรินเกล" เสียงพวกผู้ญิงดังขึ้นอีกปนกันเสียงของพวกผู้ชายจนฉันแสบแก้วหูไปหมดแล้วมีใครคนหนื่งจุดแขนฉันให้ออกจากสงครามเสียงนั้นคนนั้นไม่ใช่ใครก็โยรินดานั้นเลาะ
"เกีอบหูอึ้ไปแล้ว ขอบใจโยรินเกล"
"ไม่ใช้โยริยเกลครับ^^"
"ดันเต้! แล้วนายรับบดเป็นอะไร"
"ไม่ได้เล่นหรอกเป็นรองผู้ช่วยสกาเล็ดนะ"
"โยรินดา ก้าดีไงทิ้งฉันไว้กับผู้ญิงพวกนั้น" เข้าฉักดาบออกมา ฉันไม่ลังเลทีจะฉักปืนออกมา
"พวกเธอนะหยุดเถอะ นี้โรงเรียนนะ" ชิ! ฉันลดปืนลงแล้วเก็บโยรินเกลเหมือนกัน "ขอบคุณ"เขาพูดอย่างโลงอกแล้วสกาเล็ดก็เดินออกมาพอดี
"คาบเรียนต่อไปเลิ่มแล้วนะ"
.
.
ฉันชอบวิชานี้
"เอาละคู้ต่อไปเลยนะจะ๊" คูนานาโกะคูประจำวิชาดนดี "โยรินดากับโยรินเกล" ฉันจับมือโยรินเกลออกไป "คาวจะร้องเพลงอะไรจ๊ะ^^"
"เพลงทีเราแต่งเองชื่อว่า karakuri burst"