Main Character ✔️

Jungkook Pov

මේ ලෝකේ හැම මනුස්සයෙක්ටම එක විදියක් නැහැ. මට පේන විදියට මට ජීවිතයක් ලැබිලා තියෙන්නේ විඳවන්න. මේ ලෝකේ ඇතුලෙදි මට හම්බවෙලා තියෙන හැම දෙයක් වටේටම එතිලා තියෙන්නේ දුක විතරයි ..

අවුරුදු 19 ක ළමයෙක්ට මේ දේවල් ඇත්තටම දරාගන්න බැහැ. මම භාගෙට අරන් හදාගත්ත ළමයෙක්. අම්මා මගේ වුණාට තාත්තා මගේම තාත්තා නෙමෙයි. මම එයාලට ආදරේ කරා කියලා කියන්න පුළුවන් .. විශේෂයෙන්ම අම්මට මම ආදරේ කරා..

ඒත් තාත්තා කියන කෙනාට මම ආදරේ කරේ දවසක් කවුරුත්ම නැති දවසක කාමරේ මුල්ලකදි මගේ යටි කයට වේදනාවක් දැනෙනකන් විතරයි . එදා ඉඳන් මම වැඩිපුරම වෛර කරන කෙනා වුණේ එයා.. පොඩි කාලේ ළමයි බය වුණේ ඇඳ යට ඉන්න රාක්ෂයට. ඒත් මම බය වුනේ බීලා වෙරිවෙලා ඇවිල්ලා ගේ ඇතුලේ පැටලි පැටලි ඇවිදින ඒ අඩි සද්දෙට..
ඊට පස්සේ දිගටම ඇහෙන්නේ අම්මට සැරින් සැරේට වදින පාරවල්වල සද්දේ.

ඒත් කිසිම දෙයක් කරගන්න බැරි තරමට මම අසරණයි. මම හැම දේකටම බය වුණා. තාත්තා බීලා ඇවිල්ලා ගෙදර දොර අරිද්දිම මම මගේ කාමරේට ගිහින් දොර වහගන්නවා. ඊලඟට අම්මා සැරින් සැරේට අඬ අඬ කෑගහන කෑගැහිල්ල අහගන්න බැරිව මම මගේ කන් දෙක තද කරලා අත් දෙකෙන් වහගන්නවා.

මගේ අම්මා වෙනුවෙන් මට කිසිම දෙයක් කරගන්න බැරි තරමට මම අසරණයි.. මම බයයි ..

ගෙදර ඉන්නවට වඩා මම ස්කෝලෙට යන්න කැමති වුණා. ඒත් එතනත් මීට වඩා වෙනසක් නෑ. එකම හොඳ දෙය එතන මෙතනට වඩා ටිකක් හොඳයි.. සමහර දවස්වලට මූණේ තැලුම් පාරක් , තොල් පැලීමක් වගේ දෙයක් ඇති වුණා . සමහර දවස්වලට වතුර නාගෙන එන්න වුණා.  සමහර දවස්වලට තිබ්බ එකම ඇඳුමෙත් එක එක ජාතියේ කෑම පැල්ලම්. හැබැයි ඒවා කවදාවත් මට කන්න හම්බවෙන දේවල් නෙමෙයි. ඒවා කොහොම වුණත් ගෙදරට වඩා මෙතන හොඳ වුණා.

මට හිටියේ එක යාළුවයි.. ජින් හ්‍යුන්ග්..
එයා අපේ කවුන්සලින් සර්.. හැබැයි මම කියන්නේ හ්‍යුන්ග් කියලා. මට සතියකට දෙපාරක් විතර එතනට යන්න වුණා. ඉතින් නිකන්ම අපි යාළුවෝ වුණා..

එයා ගොඩක් හොඳයි..හැම තිස්සෙම ඇන්දේ සුදු පාට කපු ශර්ට් එකක්. නිතරම හොඳට ඉර එලිය වැටිලා තියෙන ජනේලයක් ලඟ පුටුවක් උඩ තමයි එයා වාඩි වෙලා හිටියේ.. එයාගේ කාමරේ හරිම සරලයි.. මේසයයි පුටු දෙකයි .. ඇඳයි. මේසේ උඩ සුදු ලිලී මල් පොකුරක් දාපු වාස් එකක් තිබ්බා.

එතනට ගියාම නිකන්ම හිත නිවෙනවා. ගොඩක් දවසට මම හිටියේ ඇඳේ හාන්සි වෙලා. මම එතනින් ගියාට පස්සේ අනිවාර්යයෙන්ම එයාට ලේ ඇඳ රෙද්ද හෝදන්න වෙනවා. මොකද මම ගොඩක් වෙලාවට හිටියේ මගේ අතේ මැණික් කටුව ගාව කපාගෙන.

ජින් හ්‍යුන්ග් මුකුත්ම නොකියා ඒ තුවාලවලට බෙහෙත් දැම්මා. ඇත්තටම ගොඩක් වෙලාවට එයා කතා කරේ නැහැ. එයා අහගෙන හිටියා. අහන් ඉන්න කෙනෙක් ඉන්න එකම මම වගේ කෙනෙක්ට ලොකු දෙයක්.

මම තුවාල කැලැල් මැකෙන්න ඒවා උඩින් ටැටූස් ගහගත්තා. එතකොට කාටවත් මගේ විඳවීම් පේන එකක් නැහැ. දුඹුරු පාට හූඩි එකක් දාගෙන යන්න පටන් ගත්ත නිසා මගේ ටැටූස් කොලේජ් එකේ කාටවත් පෙනුනේ නැහැ.. දැක්කත් එයාලා ඒවා ගැන කතා කරනවා මිසක් ඒවට යටින් තියෙන මගේ වේලුන දුක ගැන කතා කරන එකක් නැහැ.

මම ආදරේ කරපු කෙනෙක් හිටියා.. මම අම්මට පස්සේ ආදරේ කරේ එයාට.. ඒත් එයා දැනටම වෙන කෙනෙක්ගේ වෙලයි තිබුණේ. ඒත් මම එයාට ගොඩක් ආදරේ කරා. දවසක් මට මේ ලෝකේ අහන්න තිබ්බ නරකම ආරංචිය අහන්න සිද්ධ වුණා. එයා යන්නම ගිහින්..මගේ හිතේ තිබුණ දේවල් අහන්නත් කලින් එයා ආයේ නොඑන්නම ගිහින්..

ඒ දුක වහගන්න මම මගේ පිටේ ලොකුම ලොකු ටැටූ එකක් ගහගත්තා. මම හිතුවේ ඒ වේදනාවට මේ වේදනාව යටපත් වේවි කියලා .. ඒත් ඒක එහෙම වුණේ  නෑ

දවසක්.. මම හිතුවෙ නෑ මේ වයසෙදි ආයෙමත් මට පොඩි කාලෙදිම වුණ දේ වේවි කියලා.. ඇඳ යට ඉන්න රාක්ෂයට වඩා භයානක ගෙදර ඉන්න රාක්ෂයට මම ආයේ පාරක් අහුවුණා. මේ පාර ගොඩක් දරුණු විදියට.. මට තව දරාගෙන ඉන්න බැහැ..

මම ඇවිද්දා ..ඔහේ ඇවිදගෙන ගියා. මිනිස්සු මගේ ඇඟේ හැපුණත් ඒ අය මගෙන් සමාව ගත්තේ නැහැ.. මම දිව්වා... හුස්ම අල්ලන් දිව්වා..
අන්තිමට නතර වුණේ මගේ එකම නිවීම තියෙන ඒ සුදු පාට කාමරෙන්..

ජින් හ්‍යුන්ග් .......

ඔය ඇති ජන්කුක් දැන් අතාරින්න...

එයා කිව්වේ එච්චරයි .

To be continued .

A/N
( කාලෙකට කලින් ටයිප් කරලා තිබ්බ එකක්. හැබැයි ප්ලොට් එක තාම මම ගලපනවා. කමෙන්ට්ස් දාන්න. කලින් චැප්ටර් එකේ තිබ්බ ගේම් එකටත් එන්න)

Lan_Kimra