Uit het oog, maar niet uit het hart.

Ernstig ziek

                                                                  POV: Mirte

*tring tring*
Het was de wekker, 6 uur s' ochtends. Ik sta moeizaam op en loop naar beneden, ik zie mijn moeder op de bank zitten met een fles drank. Mam, begin alsjeblieft niet weer, het gaat net zo goed! Zeg ik. Daarom juist! Ik ben weer helemaal beter, ik kan alles weer! Zegt mijn moeder. We zullen het zien, zeg ik. We hebben vandaag controle in het ziekenhuis. Als het goed is, kunnen de dokters verklaren dat ze helemaal beter is. Om half 2 moeten we weg mam, zorg je dat je klaar staat? Ja komt goed, zegt mijn moeder.

Ik zit op de bank, het is nu 11 uur en ik heb alle series al uitgekeken, mijn moeder is bezig in de kelder. Ik val bijna weer terug in slaap als ik ineens een harde knal hoor. Ik schrik en ik ren naar beneden en daar zie ik mijn moeder op de grond liggen.. buitenbewustzijn. Ik bel gelijk de ambulance en binnen 15 min zijn we onderweg naar het ziekenhuis. Aangekomen bij het ziekenhuis beginnen ze gelijk een onderzoek. Ik wacht in de wachtkamer. Na een uur in de wachtkamer hebben gezeten komt een van de dokters naar mij toe, ze vragen of ik even met hun mee kan komen. Ik loop achter hun een en we stoppen bij de kamer waar mijn moeder ligt. Ze vragen of ik even kan gaan zitten. Ik ga zitten en ze vertellen dat de kanker bij mijn moeder weer terug is, nog erger dan eerst. Ze is dus helemaal niet genezen, denk ik. De kanker zit nu ook bij haar hersenen, dat is heel erg gevaarlijk en we weten niet of dat ze het gaat redden tot de kerst, maar we gaan ons best doen. Ik luister al niet eens meer, er gaat een shock door mijn lijf, ondanks haar drankprobleem hou ik toch heel erg veel van mijn moeder. De dokters gaan verder, dat betekend dat ze dus voor de komende paar maanden in het ziekenhuis moet blijven. Ik ben bang, niet omdat ik nu voor mezelf moet zorgen, maar voor mijn moeder. Ze mag niet dood! Roep ik. En ik begin zachtjes te huilen. De dokters laten ons even alleen maar naar een kwartiertje komen ze terug en vertellen ze dat mijn moeder rust nodig heeft en dat ik morgen weer kan langskomen tijdens het bezoek uur. Ik geef mijn moeder een dikke knuffel en ik zeg haar gedag.

Ik loop het ziekenhuis uit en bel een taxi. Eenmaal thuis aangekomen ruim ik de drankflessen op en ga ik zitten op de bank, ik luister wat muziek tot ik een berichtje krijg op mijn telefoon. In eerste instantie heb ik helemaal geen zin om te kijken, maar uit mijn ooghoek zie ik dat het Yarah is, mijn beste vriendin. Ze vraagt of ik met haar mee wil maar de stad, ik twijfel maar dan bedenk ik me dat ik misschien wel wat afleiding kan gebruiken. Ik app Yarah terug en ik zeg: ja is goed, gezellig! Ik krijg al snel een appje terug met: okée dan ben ik om half 2 bij jou! Ik ga me klaar maken en eet snel wat en dan gaat de bel al.
*dingdong*
Ik; Hee Yaar!
Yarah; hee Mirte, klaar om te gaan?
Jazeker, zeg ik. We stappen de auto, tijdens de autorit vertel ik over mijn moeder. Ik heb er veel moeite mee, en ik voel een traan over mijn wang komen. Maar gelukkig heb ik Yarah, ze helpt me altijd super goed en door haar voel ik me altijd beter. Als we aangekomen in de stad zijn lopen we gelijk naar de h&m we kopen daar veel leuke shirtjes en broeken. We gaan ook nog even naar de Zara, New Yorker en Vero Moda. Na 2 uur in de stad te hebben gelopen willen we nog even ergens wat gaan drinken, totdat we worden geroepen, nou ja Yarah dan.
*?* Yarah?
Yarah: Omg hee Robbie! Dat is lang geleden!
Ik zie Yarah naar Robbie toe rennen en knuffelt hem. Ik blijf er verward naar kijken.
Yarah neemt Robbie mee naar mij en stelt Robbie voor. Robbie, dit is Mirte, Mirte dit is Robbie, een vriend van mij toen ik nog op de middelbare zat, we zijn het contact verloren toen we onze studie gingen doen. We praten nog wat en besluiten om met ze alle wat te gaan drinken, ik begin Robbie veel beter te leren kennen en het is erg gezellig. Dan vraag Robbie of we mee willen naar  Casa del Huts (cdh.) Yarah en ik kijken elkaar aan en dan zeggen we allebei te gelijk: jaa lijkt me leuk! We lachen en we vertrekken naar cdh. Robbie rijdt voorop en Yarah en ik rijden achter Rob aan. Als we aangekomen zijn zegt Robbie, er wonen hier nog 3 andere sukkels, dus let niet op de rommel. Yarah en ik lachen en lopen samen met Rob naar binnen. We lopen de woonkamer in en Robbie roept alle andere jongens naar beneden. We stellen onszelf voor en kletsen wat. Ze vertellen dat ze een YouTube kanaal hebben met zijn 5en genaamd 'bankzitters'. Robbie verteld dat Milo er ook nog bij hoort, maar dat hij hier niet woont maar dat hij wel bijna elke dag langskomt en zo ook wel zal komen. Net als Robbie die zin heeft afgemaakt gaat de bel.
*dingdong*
Ah daar zal Milo wel zijn, hoor ik Matthy zeggen.