Uit het oog, maar niet uit het hart.

Abortus

Ik lig nu een paar dagen in het ziekenhuis, ik heb een zware hersenschudding. Milo en ik hebben in de tussentijd overlegt wat we willen met de baby. Het is een moeilijke beslissing geweest maar ik ga toch abortus doen. Ik en Milo zijn gewoon nog niet klaar voor een kindje. We vinden allebei de beslissing erg moeilijk, maar het is waarschijnlijk wel het beste voor ons allebei en het kindje zelf. Morgen mag ik weer naar huis, ik moet nog wel rustig aan doen maar dat komt wel goed. Over 2 weken moet ik weer terug komen voor de abortus. Het is nu avond en Milo en ik hebben net gegeten, Milo pakt mijn en zijn tas alvast in zodat we morgen gelijk kunnen vertrekken. Ik ben nogsteeds wel erg moe dus ik kan niet zo veel. Ik ga alvast proberen te slapen, ik lig bijna te slapen en dan voel ik dat Milo erbij komt. Hij pakt me bij mijn heupen en trekt me naar hem toe, Milo voelt zo vertrouwd.

De volgende ochtend word ik wakker door Milo, hij speelt wat met mijn haren. Ik doe expres nog even alsof ik slaap. Na een tijdje komt er een verpleegkundige naar ons toe, ze wil nog 1 keer kijken hoe het gaat met de baby zodat ze zich alvast kunnen voorbereiden op de abortus. Ik loop met haar mee naar de scan, ik ga op het bed liggen. Na de scan loop ik weer terug naar Milo, alle spullen zijn ingepakt en we kunnen vertrekken. De verpleegster loopt met ons mee en checkt ons uit. Tijdens de auto rit val ik weer bijna in slaap, ik hoor Milo zachtjes meezingen op het liedje ' rollercoaster' ik lach hem zachtjes uit. Lach je me nou uit? Zegt hij. Ik zou niet durven, zeg ik ondeugend. Ik lach hem nog harder uit. Als we thuis zijn aangekomen, krijg ik een bericht van mijn moeder:

Mama: hey lieverd, ik heb alles meegekregen. Ben je oké? Ik wil je heel graag morgen zien. Met mij gaat het wel, ben erg moe. Hopelijk tot morgen!

                                                                                        Ik: hey ma, ik ben oké. Wel
geschrokken maar dat komt
       wel goed , ik zie je graag morgen!
Tot morgen :)

Milo, ik ga morgen naar mijn moeder. Wil je met me mee? Aangezien ik toch niet kan rijden. Zeg ik. Tuurlijk ga ik mee lieverd, zegt Milo. En hij heeft me een lange knuffel. De rest van de dag doen we niet zo veel, we hangen een beetje op de bank en kijken films. Na 5 films te hebben gekeken ben ik er wel een beetje klaar mij.  Ik pak mijn telefoon en ik zit een beetje op insta, ik kom een foto tegen van Matthy. Ik moet er om lachen, wat is er zo grappig? Vraagt Milo. Nee niks hoor. Zeg ik. O echt wel. Zegt Milo. Echt niet! Zeg ik. En ik gooi een kussen tegen Milo aan. O gaan we zo doen? Zegt Milo. En hij gooit een een kussen naar mij. Niet veel later hebben we een kussen gevecht, we stoeien met elkaar en rollen over de bank.
✨✨✨✨
Milo zit boven mij, hij stopt met stoeien en zegt: ik ken wel een leuker 'kussengevecht' en hij zoent me. Ik voel zijn tong door mijn mond glijden, ik zoen terug. Zijn handen glijden over mijn lichaam. Er lopen rillingen over mijn rug, Milo wil verder gaan, maar met een baby in mijn buik word het moeilijk. Lieverd, er zit een baby in mijn buik, we moeten nog 2 weekjes wachten. Zeg ik. O, sorry schat. Zegt Milo. Zoenen kan wel, daar zeg ik geen nee tegen. En ik begin hem weer te zoenen.
✨✨✨✨✨

Het is inmiddels 7 uur (we hebben niet heel de tijd elkaar afgelebberd hoor). Milo en ik beginnen allebei een beetje honger te krijgen, we besluiten pizza te bestellen. Na een tijdje horen we de bel gaan, dat zal de pizza wel zijn. Zeg ik en ik doe de deur open. Goedenavond mooie dame, zegt de man. Ik kijk hem verward aan. Ben je alleen thuis? Hij strekt zijn handen uit naar mijn lichaam. BLIJF VAN ME AF! En ik duw zijn hand weg. Milo heeft het gehoord en komt er nu ook bij. Wat gebeurd hier allemaal? Vraagt Milo. Deze man probeert me aan te raken! Zeg ik een beetje in paniek. Ik heb nog een trauma van toen ik ontvoerd was. Deze 'mooie dame' is mijn mooie dame. Geef ons gewoon die pizza en laat ons met rust! Zegt Milo. En hij slaat een arm om me heen. De man geeft ons de pizza en rijd snel weg. Bedankt Miel. Zeg ik. Alles voor jou lieverd. Zegt Milo. En hij geeft me een kus.

Het is de volgende dag en ik maak me klaar om naar het ziekenhuis te gaan, kom je schat? Roept Milo. Ja ik kom! En ik storm de trap af. In de auto zingen we hard mee met de liedjes en lachen we elkaar uit. Bij het ziekenhuis aangekomen loop ik gelijk naar de kamer van mijn moeder, ze ziet er slecht uit. Ik schrik er wel een beetje van het gaat alleen nog maar slechter met mijn moeder, ik stel Milo ook voor. Ze is heel blij voor me. Ik ben heel blij om haar weer te zien, ze heeft veel rust nodig, dus we blijven maar een half uurtje.

Het is 2 weken later, de scan van vorige week is goed verlopen. Morgen moet ik naar het ziekenhuis, dan ga ik abortus doen. Ik vind het best spannend en ik vind de keuze nogsteeds moeilijk. Met mijn moeder gaat het steeds slechter, ze houdt het niet lang meer vol. Zeiden de dokters, ik maak me zorgen, ik wil niet dat ze dood gaat. Ik merk aan Milo dat hij ook gespannen is voor morgen, hij eet weinig en loopt heel de tijd heen en weer. Vandaag gaan we nog naar cdh, om de rest het te vertellen. Ik ben een beetje bang, wat als ze het niet accepteren? Ik wil ze niet kwijt. Samen met Milo rijden we naar cdh. Eenmaal aangekomen begroet ik iedereen, het is lang geleden dat ik ze gezien heb. Ik geef Yarah een dikke knuffel. Ik wil het als eerst aan haar alleen vertellen, ik vertrouw haar het meest. Samen met Yarah loop ik naar de gang, Milo laat ik achter in de woonkamer. Ik weet niet hoe ik moet beginnen, ik vertel dat ik zwanger ben geraakt door de man die mij heeft ontvoerd. Zonder dat ik het wilde. Toen vertelde ik dat Milo en ik nog niet klaar zijn voor een kind en dat we morgen abortus gaan doen. Ik voel weer tranen over mijn wangen stromen. Yarah geeft me een grote knuffel en begrijpt me heel goed. Ik zou dit ook hebben met Robbie. Zegt Yarah. Ik ben heel blij met de reactie van haar, ik hou zo veel van Yarah. Ik ben bang hoe de boys gaan reageren. Zeg ik. Ik weet zeker dat ze het snappen en anders moeten ze het nog even verwerken. Zegt Yarah. De angst is nog niet helemaal weg, maar wel minder. Yarah en ik lopen terug naar de rest, ik ga bij Milo staan. Ik kijk hem aan, wil jij het zeggen? Vraag ik. Tuurlijk lieverd. Zegt Milo. BOYS KOM EENS! WE MOETEN WAT VERTELLEN! Roept Milo. Langzaam komen ze naar beneden. Milo verteld precies het zelfde wat ik ook tegen Yarah zei. Gelukkig reageren de jongens allemaal heel respectvol. Ik geef ze allemaal een knuffel. We kletsen nog wat en dan rijden Milo en ik weer naar huis.

Het is de volgende dag, we moeten optijd bij het ziekenhuis zijn. Milo neemt een trui van hem mee en geeft het aan me. We rijden naar het ziekenhuis, daar moeten we nog even wachten. Na een tijdje word ik meegenomen en word er uitgelegd wat er precies gaat gebeuren. Ik zeg Milo gedag en ik word dan meegenomen naar de operatie kamer. Voor de laatste keer vraagt de dokter; weet je het zeker? Ja, zeg ik. Ze pakken hun spullen en ik word onder narcose gebracht. En ze beginnen.