CHAPTER 2: Him

17 4 2
                                    

"ITIGIL NYO YAN!"

Someone interrupted and  everyone gasp in disbelief as they turn in the direction of the person who interrupted.

Lumingon din ako kung saan ng galing ang tinig na yun and to my surprise it was a guy that wearing a white polo shirt partnered with black jeans, some strands of his hair covered his eyes. He walked in our direction, no one dare to speak. The tension earlier is now double.

"How dare you to interrupt the show? oww crop it's my show." I said with a raising brow then rolled my eyes on him.

"Hindi tama ang ginagawa mo. Masyado mo ng pinapahiya ang babaeng iyan, dapat nga ang mga kababaihan ay nagkakaibigan at hindi nagkaka sakitan." kalmang sabi nya.

Nainis naman ako dahil dun pero hindi ko pa din pinahahalata.

'Sino ba sya para pakialaman ako, sino ba sya para sabihin kung ano ang tama at mali kong ginawa?'

"At sino ka naman para pag sabihan ako nang ganyan?" I ask him with a monotone voice.

"And i think you don't know whom am i." Pagpapatuloy ko.

He meets my gaze at dun ko lang napansin ang mata nya, his eyes are dark like a silent night. Matagal pa kaming nagkatitigan pero sya ang unang bumawi.

"I don't need to who you are and besides i don't care of who you are."

"Sinabi naman nyang hindi nya sinasadya ‘di ba? at nag sorry na siya hindi paba sapat yun?" He ask without emotion pero halatang nagtitimpi na sya.

"Who cares if she says sorry? And also she ruined my uniform. At tsaka hindi ko naman kailangan ng pake mo." I rolled my eyes and gave him a cold gaze.

'Arghh! Sino ba kasi to? Ang ganda na eh tapos e-epal tung gagong 'to."

Pinasadahan naman nya ng tingin ang uniform ko. Mula ulo hanggang paa.

'i feel insulted' i hold my fist not to punch this idiot guy.

"'yan lang ba ang problema mo? edi labhan mo." naiiritang sagot nya.

Mag sasalita pa sana ako ng lumakad sya patungo sa babaeng target ko na ngayo'y umiiyak na. Tinulungan nyang tumayo ito at hindi ako makapaniwala sa ginawa nya.

"You're helping a tanga? So hindi na'ko mag tataka kung tanga ka rin like her. Sabi nga nila, birds with the same feather flocks together." I sarcastically said while looking at how he helps the girl.

"Kung tanga kami, bobo naman ang gumawa nito." he said with a smirked. Napasinghap naman ang nakarinig sa sinabi nya.

I was surprised by what he said. Kinuyom ko ang kamao ko dahil sa inis. The hell he just called me bobo! How dare he!

I heavily signed and close my eyes to let go of my frustration. Matagal akong hindi nakapagsalita kaya tumalikod na sila para umalis, naka alalay yung lalaking epal dun sa babae ‘kala mo naman nalampa para alalayan. Bago pa sila maka layo ay nagsalita ako.

"Hindi ako bobo. Sadyang nagpaka tanga lang yang tinulugan mo lalo na ikaw at dahil dyan sa ginawa mong pag tulong sa target ko na punta ka tuloy sa maling direction. In short nagka mali ka ng kinalaban, hudas." I said without emotion. Napansin ko namang bigla syang napatigil pero agad ding nag lakad ulit.

I stared at them until they leave my sight. No one dares to speak parang hindi pa nag sink in sakanila ang nangyari, of course this is the first time that someone just stood up for the target, that someone go against me.

I just smile codly of what just happened. I roamed my gaze inside the cafeteria, everyone is talking, some have this worried look, maybe it's for the guy who interrupt, they hear the last statement I said and they know that if I say it, I mean it.

Tranquility Series 1: It Will Always Be You [ON-GOING]Where stories live. Discover now