𝖳𝖧𝖤 𝖡𝖫𝖮𝖮𝖣 𝖯𝖱𝖨𝖭𝖢𝖤 𝖮𝖥 𝖳𝖧𝖤 𝖬𝖨𝖣𝖣𝖫𝖤 𝖭𝖨𝖦𝖧𝖳||𝖪𝖳𝖧||✅

😈 𝙲𝚑𝚊𝚙𝚝𝚎𝚛 05🩸

යාන්තම් හිරු රැස් වලින් ආලෝකමත් වුනු පුංචි කුටිය තුල පිරිලා තිබුණේ දැඩි නිශ්ශබ්බදතාවයක් කුටියේ එක කොනක වාඩිවෙලා බෙල්ලේ තියෙන මාලෙත් අල්ලාගෙන චේයොන්ග් හිටියේ ලොකු කල්පනාවක

" චේ.....අපි මොකද කරන්නේ...?"

යුවි ඇහුවේ චේයොන්ග් ලගින් වාඩිවෙන ගමන්

" අපි එයාලට කියමු අපි මිනිස්සු නෙවෙයි එයාලා වගේ වැම්පයර්ලා කියලා ඒත් ඇයි එයාලට අපිව අදුරගන්න බැරී වුනේ...?"

මිනායා ඇහුවේ බිත්තියට හේත්තු වෙලා කල්පනා කරන ගමන්

" එයාලට අපිව අදුරගන්න බැරි මේ මාල නිසා..."

චේයොන්ග් මිනායා දිහා බලන ගමන් කිව්වා

" ඉතින් මේක ගලවමු.."

" එපා හැල්මොනි මේක අපිට දුන්නේ මොකක් හරි හේතුවකට..."

" යාහ්හ්හ් මට කන්න ඕන යකොව් ගෙනත් හිර කලා නම් කන්න දීපියව් "

මිනායා කෑගහනකොට චේයොන්ග් ඔලුව දෙපැත්තට වැනුවේ මේකි නම් හදන්න බැ කියලා හිතන ගමන් මොනදේ වුනත් මිනායාට ඉස්සෙල්ලාම මතක් වෙන්නේ කෑම මැරෙන්න තව විනාඩි පහයි තියෙන්නේ කිව්වොත් කන්න ඕන කියලා තමයි මිනායා කියන්නේ මැරෙන්න කලින් බඩ පිරෙන්න කාලා මැරෙන්න ඕන කියලා හිතන ජීවියෙක්

" මෙච්චර දෙයක් වෙලා තියෙනවා තොට කැමද යකෝ වටින්නේ...?"

යුවි ඉනටත් අත් දෙක තියාගෙන කෑම ඉල්ලලා අඩන මිනායාගෙන් ඇහුවා

" ජීවත් වෙන්න කන්න ඕන බන් "

මිනායා කිව්වා

" යුනි එකේ project එකක් කරන්න ගිහින් වැම්පයර් අධිරාජ්‍යයාගේ උදහසට ලක් වෙලා හිර ගෙදර ගඩොල් ගනින්න වෙයි කියලා මම හිතුවේ නැ අපේ හාමුදුරුවනේ...."

චේයොන්ග් කිව්වේ අතිශය දුක්බර ආකාරයට

" අපිට අන්තිමේ දී මිනිස්සු වෙන්න වෙයි කියලා මම හිතුවේ නැ යකෝ අයියූ ඔම්මා කෑමක් නැතුව මිය යාමට මා හට සිදු වන්නේ...."

මිනායා බිත්තියක් බදාගෙන අඩන්න පටන් ගත්තේ කෑම නැතුව ජීවත් වෙන්න බැ කියලා කෑගහන ගමන්