Een kijkje in het leven van iemand met een chronische ziekte

Hoofdtuk 2

Hallo iedereen, mijn naam is Anna, ik ben 17 jaar en heb coeliakie. (Als je precies wil weten wat het is, google het dan even, het is namelijk lastig uit te leggen en anders is het zo'n kilometers lang verhaal) in dit boek ga ik jullie dingen vertellen over mijn gevoelens en gebeurtenissen die ik moeilijk, mooi of irritant vind. Mijn twijfels en hoe ik mijn leven heb opgepakt nadat ik heb gehoord dat ik coeliakie heb.

Ik was 5 jaar, ik had heel erg vaak last van mijn buik, ik was moe en misselijk en had absoluut geen conditie... Rond om mijn neus was ik erg vaak groen. Ook was ik erg bleek. Ik had ook last van mijn hart. Daar maakte de dokters zich eerst ongerust over.
De dokters wouden me eigenlijk gaan opereren aan mijn hart, maar deden dat uiteindelijk toch maar niet, omdat ze niet zeker wisten wat er nou mee aan de hand was, ze wouden eerst verder onderzoek doen. Gelukkig maar, want als ze de operatie toch hadden gedaan, had ik hier nu niet gezeten.

Toen ze verder onderzoek gingen doen, want ik had ergens last van, dat moest wel, welk kind heeft er nou nog meer van zulke klachten? Dacht de dokter dat ik niet mocht buitenspelen! Dat was hartstikke onzin, want ik mocht wel buitenspel, we hadden een ruime tuin dus het kon echt wel. Het probleem was alleen dat ik het niet kon.
Zodra ik de trap op was gelopen, moest ik eerst even op adem komen. Zo'n slechte conditie had ik...
Mijn moeder ging weer met mij naar de dokter en weer kregen we te horen of ik wel genoeg buitenkwam. Ze kon verder echt niks aan me vinden.
Ondertussen ging het alleen maar slecht met me. Ik was moe en misselijk. Ik ging nog maar kortere dagen naar school omdat ik de normale dagen niet meer aankon. Op een gegeven moment kon ik ook alleen maar de dag doorkomen met druivensuiker (van die zoete tabletten), als ik die niet at hield ik de dag helemaal niet vol. Als ik bijvoorbeeld op de fiets naar school ging (wat een dik halfuur fietsen was) moest ik eerst een stuk of 2,3 druivensuikers eten, anders redde ik het niet.
Mijn moeder ging weer met me naar de dokter, en toen gingen ze eindelijk onderzoek met me doen.
Na vele bloedtesten dachten ze aan coeliakie, ze wisten niks zeker, daar moesten we een darmbiopt voor laten doen.
We besloten om dat te doen en dus een tijd later zat ik in een kamer op de kinderafdeling. Een vrouw legde me uit wat er ging gebeuren. Ik was weleens eerder naar het ziekenhuis gegaan voor een gesprek over wat er ging gebeuren, maar dat was meer voor mijn ouders. Ik snapte het wel, maar toch vond ik het ook een beetje eng. Ik mocht ook het apparaat bekijken wat ze voor het biopt gingen gebruiken maar dat wou ik niet zien.
Het is eigenlijk een soort van joystick, met een best wel lange 'arm' eraan, met aan het eind een soort van knijpertje. Ze zouden een klein stukje van mijn dunne darm afhalen om te kijken of het beschadigd was, dus of ik coeliakie had.

Ik mocht kiezen, een kapje om in de narcose te komen, of een prikje. Ik koos gelijk voor het kapje omdat ik toen al zo veel prikken had gehad om ze onderzoeken te laten doen dat ik nu eindelijk iets anders wou.

Ik kreeg zo'n spuuglelijk blauw pakje aan en een blauwe muts op mijn hoofd, zodat mijn haren niet in de weg zaten.
Ik moest in het bed gaan liggen en toen reden ze me naar de lift. Ik voelde me net zo iemand die een vreselijk ongeluk heeft gehad, daar rijden ze ook altijd zo mee door de gangen.
Toen ging er een deur open en reden de mensen die mijn bed duwde me naar binnen. Eentje zei er:'welkom in smurfenland!' Dat vond ik heel grappig, aangezien al de mensen die er rond liepen in het blauw waren.

Toen ik aankwam in een voor mijn gevoel heel klein kamertje zeiden de mensen dat ik van dit grote bed afging en dat ik in een smaller bed ging liggen. Nou ze hadden niet gelogen, als je je ook maar een beetje bewoog dan voelde je de tand van de tafel al.
Er kwam iemand aan en die zij:' nu gaan we het kapje doen.' Toen ik het omhad zei de stem op een gegeven moment:' nu komt het smerige luchtje, heel goed, rustig ademhalen.' En het volgende moment zakte ik weg in een diep donker gat.

Iedereen heel erg bedankt voor het lezen! Vote en comment???? Als je iets wil weten over coeliakie of over het hebebn dan kan je het in een reactie zetten, dan kan ik kijken of ik het in mijn boek kan verwerken zodat ik antwoord op je vraag kan geven! Tot het volgende hoofdstuk!!!