Een kijkje in het leven van iemand met een chronische ziekte

Hoofdstuk 3

Toen ik wakker werd zag ik allemaal bedden staan, volgens mij lagen er ook mensen in, maar dat kon ik niet zo goed zien. Mijn keel deed ook enorm pijn. Mijn moeder stond naast m'n bed. Er kwam een dokter aan met een bak vol met speelgoed, ze zei:' je mag iets uitkiezen als je wil!?' Ik pakte iets uit de bak en na een tijdje ging ik terug naar de kinderafdeling. Ik kreeg ik oranje drankje (wat niet echt lekker was) voor mijn keelpijn.

Na een tijdje kwam er een dokter langs en die vroeg aan mij of ik naar huis wou of nog een nachtje hier wou blijven.
Ik wou natuurlijk naar huis. Dus aan het eind van de dag, waren mijn spullen ingepakt en ging ik naar huis.
Nu moesten we wachten op de uitslag...

Best wel een tijdje later belde het ziekenhuis, ze hadden de uitslag. En ja hoor, ik had coeliakie. We wisten nog helemaal niks over deze chronische ziekte, dus we vielen met het hele gezin in een diep donker gat, niet wetende wat te doen.

Het was zo raar, van de een op de andere dag niks meer mogen. Ik probeerde me eroverheen te zetten.
Maar dat is enorm lastig als je nog maar zo jong bent.

Er was een feest, er werden allemaal lekkere hapjes en drankjes uitgedeeld, en ik? Ik kwam aan met mijn eigen bakje met eten. Mijn broer zei tegen me dat hij allang iets lekkers had gepakt. En ik dacht ondertussen, als jij ooit die pijn had gevoelt, en het idee zou hebben dat je nooit meer beter zou worden, het idee hebben dat je gewoon nik meer kon omdat je er simpelweg de energie niet voor had, maar vooral die altijd aanwezige pijn, dan zou je deze opmerking niet maken.
En weten jullie wat ik zei?
Dat is je eigen mening, ik zou het niet doen. Maar als je dat zelf graag zou willen is het je eigen probleem.

Ik ging naar groep 8. We gingen dat jaar voor de vierde keer op kamp.
Andere kampen had ik me eigenlijk een beetje uitgehongerd. Ik wou niet mijn eigen eten moeten eten, ik wou zo zijn zoLs de rest. Alleen dit jaar ging dat niet. Mijn vader ging mee naar dit kamp. Hij maakte eten voor me en zei tegen me dat ik echt moest eten.
Ik wou niet...
Weet je wel hoe opgelaten je voelt als iedereen de hele tijd zit te kijken, naar jouw en je eten. Bij elke hap vragen of het lekker is. Vragen of ze mogen proeven. En als ze het lekker vinden zeggen, 'dit smaakt niet anders dan ons eten.' Nee misschien dit niet, maar ze hebben niet die strijd gezien, om het eten, iets vinden wat niet net is alsof je een hap zand neemt. We hebben bij mij veel broden geprobeerd. Gelukkig hebben we nu eten dat ik echt lekker vind. Je moet veel zoeken en uitproberen, maar uiteindelijk zal je een brood vinden wat je lekker vindt.
Het was niet anders.
Aan het einde van de andere schoolkampen was ik vaak helemaal duizelig als ik in de auto zat op weg naar huis. Het was niet dat ik niks lekkers kreeg, ik had altijd superveel lekker spul mee. Het was gewoon het idee, het idee anders te zijn.
Soms viel ik bijna flauw in de auto omdat ik zo weinig had gegeten op het kamp. Als ik bijvoorbeeld 2 koelboxen en een tas vol met eten meekreeg, zodat ik wat er ook zou gebeuren genoeg eten had, dan was er misschien aan het eind van een kamp een laagje uit een van de koelboxen. Een een beetje uit de tas, daar zaten vooral de broden in en het drinken.
Meer at ik niet.

Na een tijdje lazen we in het boekje glutenvrij dat er een glutenvrij kamp bestaat.
Na een tijdje te hebben overlegt mocht ik daarheen. Ik zou het uitproberen, en als ik het niet leuk vond dan wisten we dat en zou ik de volgende keer niet meer mee gaan.

Toen ik daar aankwam, bleek het op hetzelfde terrein te zijn als op een eerder schoolkamp. Alleen dan in een ander gebouw. Ik vond het wel enorm spannend, ik zou namelijk mijn ouders en broer en zusje achterlaten. N met mensen meegaan die ik nog nooit had gezien.
Ik was een beetje het verlegen kind dat een beetje bij de kleinere kindjes ging zitten in her begin. Om hun gerust te stellen. Mijn ouders enzo waren ondertussen al weg en we zouden een kennismakingsspel doen. Om de namen te leren kennen.

Het leek wel of er een wereld voor me open ging, ik was niet alleen, ik was niet raar op dit kamp. Hier kon je jezelf zijn, gewoon je normale zelf. Je hoefde niet op het eten te letten, niet op de manier te letten waarop het werd klaargemaakt. Je kon gewoon zorgeloos genieten, even een normaal kind zijn.
We praten met elkaar over de klachten die je had als je toch gluten binnenkreeg. Het ging van misselijk naar hoofdpijn en moe, naar mijn klachten.
Er werden tips gegeven over het makkelijker maken van kampen, hoe zij op school omgingen met hun belemmering.
We leken wel lotgenoten, iedereen deed alles samen. Je had wel de groep met de iets grotere kinderen en de hele kleine, maar we hielpen elkaar. Als het een kleintje niet lukte om iets te pakken, of bij het ontbijt was er iets bij haar/zijn tafel op, dan kreeg die het gewoon van een andere tafel. Geen ruzie.
Gewoon samenzijn.

Heel erg bedankt voor het lezen van dit hoofdstuk! Ik hoop dat jullie het leuk vonden! comment & vote????
Ik zou het erg leuk vinden, als jullie in een reactie zetten wat jullie ervan vonden. Tips zijn welkom maar houd het alsjeblieft aardig!😇 zoals ik ook al eerder zei:' als je iets wil weten, stel je vraag dan kan ik het antwoord of in een reactie zeggen of ik verwerk het in mijn boek. Dus niet twijfelen, gewoon doen!