"ရှိုင်း ဘာတွေရယ်နေတာတုန်း"
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး.. ဦးထွန်းရယ် ဇာတ်ကားကြည့်နေတာရယ်ရလို့ ဖွားဖွားရော"
"ဆေးသောက်ပြီး စာအုပ်ဖတ်နေလေရဲ့"ဟုဆို ရင်းကားသော့အားယူကာပြန်ဖြေနေသော ဦးထွန်း
"ဟုတ်လား ဦးထွန်းပြန်တော့မလို့လား"
"အင်းမြို့ထဲအလုပ်လေးရှိသေးလို့"
"ဟုတ်"
"အင်းအဲ့တာဆိုဦးသွားလိုက်အုံးမယ် ဒါနဲ့ရီရော"
"သူ့အလုပ်ကိစ္စတစ်ခု ရှိလို့အခန်းထဲမှာ စာရွက်စာတန်းတွေပြန်ကြည့်နေတယ်"
"ဪ အဲ့တာဆိုဦးလဲသွားတော့မယ် အရမ်းလဲကြည့်မနေနဲ့ ကိုယ့်ရောဂါကိုယ်သိ "
"ဟုတ်ကဲ့ပါ"
"ပြီးတော့ မနက်ဖြန်ကြရင် ကြီးမေဆီသွားလိုက်အုံး ကျောင်းတက်ဖို့ကိစ္စတွေလုပ်ရမယ်တဲ့"
"ဟုတ်ဦး လာခေါ်လေ လမ်းမလျှောက်ချင်ဘူး"
"ဟုတ်ပါပြီ မယ်မင်းကြီးမရယ်ကျွန်တော်မျိုးပဲ လာပင့်ဆောင်ပါ့မယ်"
"ဟဲဟဲ အဲ့လိုမှပေါ့"
ဦးထွန်းလဲ မနိုင်သောသူ့တူမအားပြုံးကြည့်၍သာ အပြင်သို့သွားရန်ထွက်သွားလေသည်။
......................................
"ပျင်းဖို့ကောင်းလိုက်တာ ကြည့်တဲ့ဇာတ်ကားတောင်မှပြီးပြီ ဒါနဲ့တီတီတစ်ယောက်ကြာလိုက်တာ ငါတောင်မေ့နေရော သွားကြည့်အုံးမှ"
ရှိုင်းလဲတီဗီခလုတ်ပိတ်၍ တီတီဆီသို့သွားရန်ထလာမိသည်။ အခန်းနားရောက်သော်တံခါးလေးအားဟ၍ချောင်းကြည့်မိသည်။
ချောင်းကြည့်၍ပင်မဆုံးသေးပွင့်လာသောတံခါး..
"အာ့"
ချောင်းကြည့်နေသည့်အချိန်ဖွင့်လိုက်သောတံခါးကြောင့်ရှိုင်းတစ်ယောက်ခေါင်း၌အာလူးသီးသွားသည်။
"သမီး အရမ်းနာသွားလားဟင် တီတီကရှိုင်းရှိနေမှန်းမသိလို့တွန်းဖွင့်လိုက်တာ"
ရှိုင်းရဲ့ဆံပင်လေးတွေကိုအပေါ်ကိုလက်ကေလးဖြင့်လှန်တင်ကာကြည့်လာသည်။
YOU ARE READING
မပန်ဆင်မှီနမ်းလှည့်ပါ
Romance(ကံကြမ္မာကရေးသားခဲ့တဲ့ဇာတ်လမ်းတွေကအစဉ်မကျသလိုပုံသေတည်ရှိနေတာလဲမဟုတ်ဘူးဒါပင်မဲ့ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်တော့ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်🥀 အဲ့ဇာတ်လမ်းကရှုတ်ထွေးခဲ့ပင်မဲ့လှပနေတယ် ခင်ဗျားနဲ့ကျွန်တော့်ဇာတ်လမ်းလိုပေါ့) တီတီကိုမေ့ဖို့ကျွန်တော်လည်းကြိုးစားတာပဲစွဲလန်းတဲ့စိတ်ကကြိုးစာ...
