သူကျွန်တော်ကိုထားခဲ့တဲ့နေ့ကပေါ့......မိုးတွေရွာပြီး..လေတွေတိုက်တဲ့အချိန်..ည(12:30)
လောက်..လူသူမရှိ၊ကားမရှိ..လမ်းလေးဂွဆုံ
မှာရပ်နေတဲ့ကျွန်တော် တစ်ယောက် ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်မသိတဲ့အချိန်ကပေါ့ဗျာ....
"ဟျောင်...ခတ်ထန် မင်းမိုးရေထဲဘာလုပ်နေတာလဲကွ..မိုးရေတွေလဲစိုရွဲနေတာပဲ...လာ.ငါ့
ကားပေါ်တက်...."
ကျွန်တော်တို့လမ်းထဲက..ညကားမောင်နဲ့ကိုတင်ဝင်းနဲ့ဆုံလို့..ကျွန်တော်..ဘေးမသီရန်မခပဲ..အိမ်သို့ပြန်ရောက်လာခဲ့တယ်.....
"မေသူရေ....ဟေ့ မေသူ"
"ရှင်...လာပါပြီ ရှင့်"
"ဟဲ...မောင်လေ မိုးရေတွေလဲရွှဲလို့..ဘာဖြစ်တာလဲ..."
"နင်မောင်လေ...ဘာအရှူးထလဲမသိဘူး..မိုးရေထဲရပ်နေတာတွေ့လို့..ဦးခေါ်လာလိုက်တာ..."
"ကျေးဇူးပါ.. ဦတင်ဝင်းရယ်...."
အိမ်ပေါ်ရောက်သော်................
"ခတ်ထန်ကျော်...နင်ပြောစမ်းပါအုံး....နင်ပြောတော့ဒီညတစ်ညနင်သူငယ်ချင်းတွေဆီသွားအိပ်ပါရစေဆို...အမကတော့..ငါ့မောင်လေး....သွာချင်မှာပဲဆိုပြီး အမကယုံကြည်လို့
လွှတ်လိုက်တာအခုတော့...ဟွန့်...."
"တောင်းပန်ပါတယ် မမ...ကျွန်တော်နောက်တစ်ခါဒီလိုမလုပ်တော့ပါဘူးလို့ကတိပေးပါတယ်....မမ သားမှားသွားပါတယ်..သားကိုခွင့်လွှတ်ပေးပါနော်....."
"ဟွန်...အမကတော့..မိဘတွေမရှိထဲက..အမေလဲငါ...အဖေလဲငါ..ဆုံမခဲ့တယ်..သွန်သင်ခဲ့တယ်...နင်နာခံလား..ငါ့စကားရောနင်နားထောက်လား...ပြောစမ်းခတ်ထန်ကျော်...
မှတ်ချက်......ပထမဆုံး ဝတ္ထု ဖြစ်သောကြောင့်ပထမပိုင်ကတော့...တိုလွန်မည်ဖြစ်ပါသည်....😁😁😁
(ဒုတိယပိုင်း....မျှော်......)
