Δεν άντεχε να τον βλέπει να φεύγει.
Αυτή ήταν η αλήθεια.
Ο Σπύρος ήταν αυτός που τον έδιωχνε πάντα. Άλλοτε με τα λόγια του, άλλοτε με τη συμπεριφορά του. Το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο. Ο Αντώνης απομακρυνόταν και ο Σπύρος τον έβλεπε. Κατέληγαν και οι δύο πληγωμένοι, να ζουν μέσα στον φόβο και να κλέβουν που και που στιγμές ευτυχίας. Ήταν πολύ λίγες αυτές οι στιγμές όμως και ποτέ δεν έφταναν.
«Μη φύγεις» του είπε διστακτικά με την ελπίδα ότι θα γυρίσει πίσω, έστω και να τον κοιτάξει. Ένα βλέμμα ήταν αρκετό.
Όμως εκείνος έφυγε και ο Σπύρος έτρεξε από πίσω του.
Δε το είχε ξανά κάνει αυτό. Πάντα θα φοβόταν να κάνει την παραμικρή κίνηση προς το μέρος του όσο και αν ήθελε.
Εκείνη την στιγμή όμως το μόνο που σκεφτόταν ήταν ο Αντώνης.
Να προλάβει τον Αντώνη.
Όταν τον έφτασε έπιασε το χέρι του και τον γύρισε προς το μέρος του. Ο Αντώνης προσπάθησε να τον σπρώξει μα ο Σπύρος δε τον άφηνε. Δε μπορούσε να τον αφήσει.
Έτσι ο Αντώνης τα παράτησε.
«Τι θες γαμώτο, τι θες;» του φώναξε θυμωμένος.
«Ξέρεις πολύ καλά τι θέλω»
«Δε ξέρω. Φροντίζεις πάντα να μη μου το δείξεις καθαρά, φροντίζεις πάντα να κρύψεις τα συναισθήματα σου ώστε να μη καταλάβει κανείς τι νιώθεις»
«Εσύ όμως θα έπρεπε να ξέρεις! Με εσένα πάντα είμαι πιο πολύ ο εαυτός μου απο ότι με τους άλλους. Και ναι κάποιες φορές φέρομαι σαν βλάκας, ακόμη και μαζί σου, και σε πληγώνω, αλλά ξέρεις πως δε το θέλω. Σε ξέρω από τότε που είμασταν παιδιά και σ' αγαπάω από τότε που είμασταν 17 χρόνων. Από πάντα τα έλεγα όλα σε εσένα, από εσένα δεν έκρυψα ποτέ τίποτα. Το ξέρεις αυτό»
Έμειναν σιωπηλοί για λίγα λεπτά και απομακρύνθηκαν ελαφρώς, λίγο πριν ο Αντώνης κάνει ένα βήμα κοντά του και τον αγκάλιασε.
«Το ξέρω» ψιθύρισε. «Και σε καταλαβαίνω. Απλά μου είναι δύσκολο να το διαχειριστώ όλο αυτό, και κάποιες φορές ξεσπάω, και έτσι πληγώνω και εγώ εσένα. Όπως έκανα και σήμερα. Όμως ούτε και εγώ το θέλω. Σπύρο, εμείς οι δύο έχουμε μόνο ο ένας τον άλλον. Δε θέλω να σε χάσω ποτέ. Θα ήθελα να έχουμε κάτι παραπάνω από αυτό που έχουμε τώρα, αλλά αν δε γίνεται, τότε ας είμαστε μαζί έστω και έτσι»
«Θα έπρεπε όμως να γίνεται. Θα έπρεπε όλα να είναι πιο εύκολα για εμάς»
«Δεν είναι όμως.
Δεν νομίζω ότι θα είναι ποτέ»
Αυτές ήταν οι τελευταίες κουβέντες που είπαν λίγο πριν αφήσουν ο ένας τον άλλον.
«Πρέπει να φύγω» ψιθύρισε ο Αντώνης.
«Κι εγώ»
Έτσι και έκαναν.
Λίγο πριν χαθεί από τα μάτια του όμως ο Σπύρος γύρισε για να του πει κάτι ακόμη.
«Σ' αγαπώ, Αντώνη»
Τα μάτια του Αντώνη τον κοίταξαν
μια τελευταία φορά.
«Και εγώ σ' αγαπώ, Σπύρο»
