Piece Of Art - Xiaother

II

Bekledikçe umut yanımdan ayrılmak istiyor, uzaklara gitmek istiyor ama ben onu tutuyorum, izin vermiyorum gitmesine. Vermem de onu böyle bulmuşken..

Bekledikçe inancım arttı, mucizelere inancım arttı, umut'a inancım arttı, sana inancım arttı, arttı ve taşmaya başladı. Bu beni korkutuyor, inanmalı mıyım? Vaz mı geçmeliyim?

İnanmalı mıyım geleceğine? Bir gün yanımda olacağına? inanmalı mıyım gözlerini göreceğime? inanmalı mıyım saçlarına dokunacağıma? inanmalı mıyım sana?

İnanmak... İnanmak bir şey ifade eder mi o zaman?

Yoksa sadece boş sözcükler mi bunlar? Boş hisler mi bunlar? Bu hissettiklerim boşuna mı?

Hayır... Gerçek, boşuna değil, gerçek. Gerçek olmasa kalbim her zaman böyle ağrıyabilir miydi? Her zaman içindeki zar soyuluyor gibi acıyabilir miydi?

Hayır, acımazdı. Eğer bu hisler boşuna değilse neredesin? Bu hisler neden karşılıklı değil? "Ben böyle hissediyorsam sen de aynı şekilde hissetmek zorunda değil misin?" diye sorsam bana evet der miydin? evet dersen o zaman umut bana sarılır mıydı? yoksa beni terk mi ederdi?

Soru, soru ve daha çok soru. Bunlar içimi kemiriyor ama cevap bulamıyorum. Sorunun cevabı olması gerekmez mi? Ben neden cevap bulamıyorum? Cevabı olmayan bir soru sorduğum için mi?

Daha çok soru ve daha çok bilinmezlik. Sadece düşünüyorum ve bu kafamı ağrıtıyor.

Bazen tekrar hatırlıyorum; umut. Evet, umut var yanımda gitmesine izin vermemem gereken. İzin vermezsem belki gelirsin yanıma. Birlikte..birlikte oluruz. Düşüncesi bile bazen gülümsemek istememi sağlıyor.

Seni özledim. Seni gerçekten özledim ve bu beni öldürüyor.

Ama sabretmeliyim belki o zaman- hayır.. belki değil, o zaman kesinlikle gelirsin değil mi? sabredeceğim.

Sabredeceğim..
---------------------------------------

Sözde fic olcakti ln şiir kitabına benzedi

Sakuraamastay seviom ln seni