Freakin' out // byler

Well I Wonder //// ch 1

Michael włożył już ostatnie walizki do bagażnika i wsiadł do samochodu, informując mame, że mogą ruszać. Muzyka lecąca z radia raniła chłopaka w uszy, więc założył słuchawki i puścił własną. Spojrzał przez okno  oglądając bardzo dobrze znane mu uliczki, których już nigdy więcej nie zobaczy. Nie był smutny z tego powodu. Nienawidził tego miejsca. Miał z nim nieprzyjemne wspomnienia. Jego rówieśnicy bezpowodu go nielubili i wyśmiewali.

Jednak powód ich przeprowadzki był inny, a mianowicie śmierć ojca Wheeler'a. Popełnił on samobójstwo przez długi. Było mu wstyd powiedzieć o tym rodzinie, a sam nie dawał sobie już rady. Rodzicielka Michael'a był tym zdarzeniem wstrząśnięta, nie spodzewała się, że jej mąż mógł by zrobić coś takiego. Natomiast brunet wraz z siostrą, Nancy, nie byli tak bardzo poruszeni. Oczywiście było im smutno, ale nie aż tak jak matce. Nigdy nie mieli dobrego kontaktu z tatą. Druga siostra nawet nie rozumiała co się stało, gdyż jest za mała.

Sprzedali dom spłacając wszystkie długi, a za pieniądze, które im zostały kupili nie drogi domek daleko od ich byłego miejsca zamieszkania. Według Karen, tak było najlepiej.

Droga trwała około 7 godzin z dwoma postojami. Gdy wyszli z samochodu przed ich iczmi ukazał się kremowy dom. Był jedno piętrowy, ale wydawał się przytulny. Nancy zawołała brata, aby pomógł w wyjmowaniu rzeczy z auta. Brunet podchodząc do nich zauważył chłopaka idącego chodnikiem. Miał brązowe włosy lekko wchodzące mu w oczy, ubrany był w jeansy, sweter w zielone i szare paski, czarne vansy oraz miał słuchawki w uszach. Szedł bardzo wolno rozglądając się po okolicy. W końcu jegi wzrok został skierowany w strone ciemnookiego. Speszył się i szybko zabrał jakieś pudła od mamy kierując się do mieszkania. Nie sprawdzał już czy szatyn nadal patrzy w jego stronę, był zdyt zawstydzony.

Kiedy wszystkie rzeczu już były w środku, Michael postanowił rozejrzeć się po domu. Jak na taki tani był bardzo ładny. Były tam niestety tylko trzy sypialnie, więc Wheeler musiał mieć swój pokój w piwnicy. Nie był zły, a nawet zadowolony. Nie była ona duża, ale miała oddzielną łazienkę. Wszystkie mable były już poustawiane. W prawym rogu od drzwi stało biurko, naprzeciwko niego na drugim końcu pomieszczenia była szafa, a obok niej biblioteczka. W lewym górnym rogu był materac, imitujący łóżko, a przed nim drzwi do ubikacji. Takie ustawienie bardzo pasowało chłopakowi, więc nic nie zmieniał.

Przyniósł wszystkie kartony ze swoimi rzeczami i zaczął się rozpakowywać. Na początku powkłdał ubrania do szafy, później poukładał wszyskie książki i komiksy na biblioteczce, a na końcu zawiesił plakaty na ścianach. Stanął na środku pokoju, rozmyślając co teraz zrobić. Była dobiero 17:00, więc pomyślał, że może przejść się po okolicy. Poinformował o tym rodzicielke i wyszedł. Kompletnie nie znał tego miejsca, - jedyne co wiedział to gdzie znajduje się szkoła - więc postanowił nie oddalać się za bardzo. Szedł wzdłuż osiedla rozglądając się dookoła. Przypomniało mu się, że chlopak, którego widział wcześniej, też szedł w tą stronę. Był ciekawy gdzie szedł. W jakie konkretne miejsce? A może tak ja on, bezcelowo pospacerować? Rozmyślał tak, aż zauważył, że się ściemnia. Szybko zawrócił i skierował się do domu. Musiał dzisiaj też wcześniej iść spać, gdyż już jutro idzie do nowej szkoły.

Odrazu gdy przekroczył próg drzwi, podeszła do niego mama.

-Jak dobrze, że jesteś! Już miałam do ciebie dzwonić. Nie uważasz, że trochę za późnio na spacerki?-powiedziała trochę zdenerwowana.

-Tak, przepraszam zamyśliłem się i nie zauważyłem, że juz się ściemniało.-odpowiedział nie odrywając wzroku od podłogi.

-Dobrze, niech ci będzie. Jak chcesz coś zjeść to niestety musisz sam sobie zrobić. Ja niestety nie miałam czasu.-uśmiechneła się smutno. Było widać, że jest wykończona przeprowadzką i wszyskimi emocjami z nią związanymi.

-Okej, rozumiem. Dobranoc mamo.-po tych słowach skierował się do swojego pokoju. Nie był głodny, więc postanowił przyszykować się już do snu.

Umył się i ubrał w piżamie. Wziął losową książkę z półki i położył się do łóżka. Miał nadzieje, że podczas czytania zachcę mu się spać, co okazało się prawdą. Gdy oczy same zaczęły mu się zamykać i przestał romumieć co czyta odłożył powieść obok materaca. Niemal odrazu odpłynał w krainę snów.

_________________________________________

PO ZMIANIE NARRACJI I MAŁEJ KOREKCIE.

Tak wyglądają Mike i Will w tym ff.

Tylko Will ma troche dłuższe włosy.

Po pamisaniu tego rozdzialu go nie czytałm, więc nie wiem czy jest dobrze.

Coś czuje, że będę żałować wtawienia tego ff.