Duygusal boşluk nedir? İnsan anlamadığı duygular içine neden girer. Nedir onu içten içe bitiren yaşarken öldüren.
Bazen öyle bir dönemde oluruz ki ne yaptığımızdan tat alırız ne yaşadıklarımızdan. Her şeyi sorgularız. Kendimize zarar veririz içten içe. Böyle devam eder sonra dersin ki. Ben artık ruhsal olarak acı çekmek istemiyorum. Bu sefer kendine zarar vermeler başlar. Kimse anlamasa da sana iyi gelir artık gerçekten acı çekiyorsundur. Bunu söylediğin zaman kimse anlamaz. Sadece yanlış olduğundan bahsederler, sende bilirsin yanlış olduğunu. Peki sana iyi gelen bir şeyi yanlış olsa da yapmaz mısın? Sonrasında çok pişman olursun belki veya olmazsın "bunu yapmam gerekiyordu" diye düşünürsün en son adımı intihar olur. Peki insan neyi öldürmek ister Kendisini mi asla aslında kendisini öldürmek isteyen tarafından kurtulmaya çalışır. Bir yerde okumuştum aslında kendisini öldürmek isteyeni denize atsan nefes almak için denizde çırpınmaya başlar ne kadar anlamlı değil mi. İnsanlar içlerindeki onlara zarar veren onları yok eden parçasını öldürmek ister. Ondan kurtulmaya çalışır. Bunlar için intihar doğru bir seçenek mi bence tartışılır. Belki de bir robota dönüşürsün acı çektikçe. Gün içinde yorgunluk, her zaman uyuma, yemek yiyememe, hızlı kilo kaybı, kötü bir cilt, mor göz altları, hiçbir şey yapamama isteği ve daha sayamadığım bir çok şey. Vücudun daha sonra bunca şeyi kaldıramaz ve o zor günler başlar. Evin hastane olduğu zaman kendine gelirsin. Serumlar, haplar, testler hiçbirinden de bir şey çıkmaz. Sana zarar veren senken başkalarından ne beklersin ki. Sana nasıl yardım edebilirler. Toplarlanmaya çalışırsın kendin için hep başka sorunlar çıkar. Hayat gerçekten bu kadar iğrenç bir yer mi? Bunun cevabını bende daha bilemiyorum doğrusu. İnsanın belki de kendisine sorması lazım bu soruyu. Benim yaşama sebebim ne, nedir beni ayakta tutan. Bunlara bir cevabı olanlar birşeyler başarmış demektir.
Benim öğrendiğim bir şey varsa insan öncelikle kendisini sevmeli, kendisini düşünmelidir. Çünkü sen bile kendine değer vermezken, kimse vermez. Ne demiş Daniel Defoe "İnsan hatalarını mutluyken değil ancak mutsuzken anlar" Mutsuz olmaktan korkmayın kendi elinizden tutup kendinizi kaldırın. Size en çok siz lazımsınız kendinizi değersiz görmeyin.
YSB
...................................................................................................
Hocalarımın beğenmesi cesaretlendirmeseydi asla paylaşamazdım muhtemelen beğenirseniz diğer yazdıklarımı da atarım yorumlarınızı bekliyorum
