kimdik biz kimsiniz siz....
fotoğrafa sadece baktım sadece bakmakla kaldım çünkü "pınar iyimisin pınar ses ver" dizlerimin üzerine düşmüştüm ve hiç bir şey hisettmiyordum elimde ailemin beni bırakıp dönerken yanlarında başka kız çocuguyla çekilmiş bir fotoğraftı bu "pınar " duymak istemiyordum artık hiç birşey "yiğit yardım et kaldıralım pınarı " beni kaldırdılar ve yüzüme biraz su çarptılar işte kendime gelmiştim "dokunmayın bana" "pınar sakin biziz" anlık geçirdiğim şokun ardından yürümeye başladım "iyiyim ben hadi sıradaki kapıya" "tamam hadi gidiyoruz" sıradaki kapı yoktu "kapı nerde" --pınarcığım açmadığın son son bir gerçek var--- sıradaki lamba arkamdan yandi "bakmak istemiyorum yeter hayatım zaten battı yeter" isyan etmiştim çünkü zaten çökmüştüm ve gerçek olan hiç birşey görmek istemiyordum "pınar lütfen son bir tane bak belki bu kapılardan sonra kurtulcaz belki hadi lütfen" ben yarı yolda yanlız bırakılan kız çocuğu değildim artık ben kendi ayakları üzerinde duran kız dım artık "tamam" diğer lambanın önüne gittiğim sırda sadece ayna olduğunu gördüm sadece ben değil onlarda gördü "bu da ne oluyor şimdi" yiğitin meraklı sorusunu anlamak zor değildi tam o sırada---asıl gerçek pınar sensin asıl gerçekle şimdi yüzleşmen lazım kendinle yüzleşmye hazırmısın?--- hayatım boyunca kaçabildiğim kadar aynalardan kaçmıştım "yüzleşe bilirim" zorundaydım kafamı kaldırıp aynaya baktım "pınar" elimle yiğite sus işareti yaptıktan sonra derin bir nefes aldım "merhaba sevgili pınar her ne kadar sana bakmaktan nefret ettsemde gerçeksin dimi ama söyliyim sendende aynalardanda nefret ediyorum çünkü her baktığımda içimdeki küçük kız çocuğunu gösterdin bana o yüzden seninle hiç barışmıycam" kendime söyledğim şeyler sonunda yenilgiyi kabul etmiştim "lütfen yeni kapıyı ver daha gücüm kalmadı" ağlayarak kim olduğunu bilmediğimiz birine seslendim--- yeni kapı arkanızda sıra kimdeymiş bir bakalım ÇINAR NİHAT iyi eğlenceler--- çınar bu kapı senin olduğa göre bir sonraki kapıda yiğit özalpindi dimi" "evet hadi giriyoruz"biz asyayla arkalarından illerliyoduk çünkü bizim gerçeklerimiz bizi bittirmişti " ilk lamba burda" karanlığın içinde aydınlık olan tek yer kapının hem sağ tarafındaydı ---hoşgeldin çınar bu senin aslında velayet belgen annen ile baban boşanmış çünkü baban anneni aldatmiş ama merak etme çınar bu yeni olmuş dur bakıyım ne zamanmış yaklaşık 2 sene önce neyse sıradaki lambada görüşürüz--- "ben bunu zaten biliyordum yani pek şaşırtıcı olmadı" "nasıl yani" anlamadığım için çınara dönerek sordum "geçen gün arkadaşlarıma buluşup hastaneye gideceketik çünkü benim kız arkdaşım hastanede yatıyordu ona aldığım hediyeyi koyduğum yerde bulamadım ve çekmeceleri aramaya başladım daha sonra bu belge ve boşanma evrakları gözüme çarptı ve böyle öğrendim" hediye-hediye birinin bana hastaneye gelirken bişey aldığını hatırlamıştın"nasıl bir hediyeydı" " küçük kelebekli bir kolye mavi renkli çünkü o en çok maviyi severdi şimdi nerde acaba" "burada diye ağızımdan kısık bir söz çıktı o benim çınar" çınar ala vermeyerek yüzüme baktı kolyemi gösterdim "bu kolye anlatığın kolye değilmi" çınar bana yakınlaşıp önce kolyeye daha sonra yüzüme baktı "sensin"tek bu kelime çıktı ağızından daha sonra sanki yıllardır sarılmıyormuş gib sarıldı bana yiğit söze atladı "ben bu kolyeyi veren kişiyide verdiği kişiyide tanıyorum yani ikinizi" olay çözülüyordu asıl soru şimdi başlıyordu kimdik biz?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MUMLAR VE KAİNAT
General Fictionpeki aşk bizim sandığımız bişey değilse bir oyunsa aşk bu yiğit asya çınar ve pınarın hikayesi
