Parça Parça Yalnızlık

Sıkıldım...

Şu sıralar sadece insanlardan kaçıyorum. Sınıfta yaptığım tek iş kitap okumak ve Melis diye bir arkadaşım "İnşallah bu gece okumayı unutursun." diye şaka olsa da kötü bir beddua etti.

Sadece yazmak, okumak ve evde yalnız bir şekilde odamın karanlığında otururken saçma sapan duygusal müzikler dinleyerek ağlamak istiyorum. Diğer gün uyandığımda "Ergenliktendir." diye geçiştirmek istiyorum. Kimseyle konuşmak istemiyorum, önceden bir ortamda "Hep ben konuşayım, beni dinlesinler." modundayken şu an sadece dinlemeyle yetinebilirim diye düşünüyorum. Eğer konuşacaksam da sadece annemle... Buna gerçekten çok ihtiyacım var. Elimizde kahvelerle beni dinlemesine ve o süzücü bakışlarıyla şu ana kadar sevmediğim ama şu an buna muhtaç olduğum nasihatler vermesine...

İnsanlar tarafından sevilebilen biri değilim, çok fazla hatam var. Annem "Hataların tabi ki olacak, kimse kusursuz değil. Hatta hatasızlıkla gurur duyacak kadar alçalma." demişti. O göz alabildiğine geniş gönlü beni her zaman affetmiştir.

Sıkıldım... Kendimden, bu monotonluktan, burada yaşamaktan. Farklı bir şeyler yapmak istiyorum ama şu an olduğum konum belli bir düzene boyun eğmemi sağlıyor. En çokta insanlardan sıkıldım. Benim nasıl bir insan oluğuma dair yorum yapmalarından bıktım usandım. Aynaya doğru düzgün bakmayan insanların böyle laflar etmesine tahammülüm yok. İnsanlar onları kullanmadığınız için size "saf" derler. Olabilecek ihtimalleri söylediğinizde "karamsar", mantığınıza göre hareket ettiğinizde ise "kalpsiz"...

Kendim için yaşamak istiyorum, başkalarının isteği veya mutluluğu için değil. Başkaları bana bir söz söyledi diye değişmek için değil, "Ben böyleyim, beni seveceksen böyle sev." demek için.