Unseen (Dutch/Nederlands)

- prologue -

-prologue-

Ik denk dat er een touw was, of misschien waren het pillen, ik weet het niet meer. Ik kan het nog amper herinneren want de wereld draaide en het voelt alsof het miljoenen jaren geleden gebeurde. Ik kan me het geschreeuw herinneren, allemaal in mijn hoofd. Gemene woorden die me steeds duwde en duwde. Steeds verder en verder.

In heel mijn leven heb ik nooit echt iets tegen iemand gedaan. Ik was altijd met mijn eigen zaken bezig en ik werd nooit opgemerkt door mensen, tenzij ze me ellendig wilden maken.

Ik denk dat er een kat miauwde, een nieuw familielid in dit kleine gezin. Gewoon een hopeloze poging van mam om me op te vrolijken. Het bleef maar miauwen waardoor de chaos in mijn hoofd nog erger maakte.

Ik weet nog dat ik wilde dat het stopte. Ik weet nog dat ik wilde dat iedereen stopte met schreeuwen tegen mij. Ik wilde niet meer dat mensen mij vertelden wat ik moest doen. Ik wilde gewoon alleen gelaten worden.

Ik kan me de zoute smaak in mijn mond herinneren. Ik denk dat het de tranen waren. Ik weet het niet echt meer zeker. Ik stikte in de pijn.

Naarmate het later wordt kan ik minderen herinneren van die dag. De pijn, de haat, de wanhoop en de radeloosheid. Ik weet niet meer wat ik deed, ik weet alleen dat ik wilde dat het allemaal stopte. Dat was het enige dat uitmaakte.

Maar dat is al lang geleden. Daar ben ik overheen. Wat het ook was dat ik deed, heeft geholpen. Mensen hielden op met pesten, met uitschelden en niemand duwde me op de grond. Mensen stopten zelfs met kijken toen ze erachter kwamen.

Ik had eindelijk rust. Ik kon eindelijk mijn eigen gedachtes horen in plaats van de beledigingen van anderen. Niemand viel me lastig, niemand deed me pijn, niemand zag me en ik kon het niet anders hebben.

Ik was van ze af.