Unseen (Dutch/Nederlands)

- 2 -

-2 -

Ik volg James omdat ik niks beters te doen heb en ik nieuwsgierig ben. Ik wil zeker weten niet bij Roxi blijven, dus de nieuwe jongen volgen klinkt als een redelijk en vermakelijk plan. Het is niet alsof hij het erg zou vinden. Hij gaat me niet opmerken tenzij ik heel duidelijk ben en ik wil zijn aandacht niet, ik wil hem gewoon beter zien.

Hij loopt stil, iedereen ontlopend. Ik vraag me af of hij hier al eerder is geweest. Het ziet er naar uit dat hij de weg al kent. Kunst geschiedenis is niet ons eerste vak dus ik vraag me af waar hij was tijdens patronen. Misschien keek die rond om te leren waar alles is zodat hij niet iemand nodig had om hem alles te laten zien. Nou, dat is slim, als dat is wat hij had gedaan.

Ik volg hem buiten het C-gebouw waar we kunst geschiedenis hebben. Onze campus bestaat uit verschillende gebouwen. Wij, kunst studenten, zijn meestal in het E-gebouw; soms het C-gebouw en we gaan naar de aula voor eten en andere dingen. We zien heel weinig studenten van andere opleidingen of andere niveaus.

Ik zie hem schelden wanneer hij door heeft dat het regent. Grote shock, hè? Hij doet zijn capuchon op en rent naar de bibliotheek recht tegenover hem. Ik vraag me af of hij het echt zo erg vindt als zijn haar nat word. Van het ene gebouw naar het andere is niet echt ver. En volgens mij heeft de regen nog nooit iemand gedood. Ik eet dat iedereen er over klaagt, maar zij stellen zich gewoon aan.

Ik volg hem, de regen maakt mij niets uit. Als ik nat wordt droogt het later wel weer. Ik zal er niet verkouden van worden dus ik heb niks om zorgen over te maken, ook al draag ik alleen maar mijn legerlaarzen, een jurk en een spijkerjasje. Mijn haar krult en is altijd rommelig dus de regen maakt het niet erger.

Ik denk dat James meer om zijn uiterlijk geeft dan ik dacht.

Hij gaat naar de verste hoek in de bibliotheek, waar niemand hem lastig kan vallen. Hij gaat zitten en zet zijn rugzak op de tafel. Daarna zoekt hij voor iets in zijn rugzak en na een tijdje zoeken haalt hij wat papieren en schriften eruit.

"Oh, ik zie het al. Werk inhalen, hè?" mompel ik maar hij negeert me. Het beledigt me niet, ik ben er gewend aan. "Gast, daar wordt je snel moe van. Wacht maar tot de leraren je verslagen geven. Dan wordt je pas gek. Het maakt niet eens uit dat we de maandagen vrij hebben, je bent alsnog heel de dag bezig met schoolwerk," vertel ik hem ook al let hij niet op.

Ik ga tegenover hem zitten en leg mijn ellenbogen op de tafel waarna ik met mijn hoofd in mijn handen naar hem blijf kijken.

"Dus wat is jouw verhaal? Een kunstenaar die niet begrepen wordt? Wat ga je doen met deze opleiding? Waarom heb je deze opleiding gekozen?" vraag ik hem, niet omdat ik een antwoord verwacht maar omdat ik niet van stiltes houdt.

Voor zoveel jaar waren er altijd mensen tegen mij aan het schreeuwen, ze vertelden me vreselijke dingen of gewoon om me te irriteren. Ik kon nooit mijn eigen gedachtes horen totdat iedereen stopte en ik eindelijk alleen was met mijn eigen stem.

Ik kon het niet aan.

Toen begon ik met zoveel praten, ook al is er niemand die oplet. Ik moet iemand anders horen naast mijn eigen gedachtes anders voelt het alsof ik verdwijn. Tot nu toe heeft niemand gezegd dat ik me mond moest houden dus ik denk dat ze het niet zo erg vinden.

"Wat ben jij?" vraag ik vervolgens. "Iedereen heeft zoveel rare geruchten over jou gemaakt, heb je het gehoord? Ik wet van wel. Je hebt waarschijnlijk Roxi en Adeline horen praten vandaag," zeg ik terwijl ik allemaal verschillende bewegingen met mijn handen maak. "Ik weet dat ik ook wel wat dingen heb gezegd maar ik was jou niet belachelijk aan het maken, alleen Roxi en Adeline. Ik mag ze gewoon echt niet. Als je wist hoe het vroeger tussen ons was dan had je het wel begrepen."