Geheim

Hoofdstuk 2

Ik fietste samen met Katie door de stad, terug naar huis. Het miezerde, en daar heb ik echt een gigantische hekel aan! Mijn gedachten gingen weer terug, naar het moment dat Luke mij "redde" van Lucy. Ik snap niet wat ze tegen mij heeft. Ik heb haar nog nooit iets aangedaan. 'Hij is leuk he?' Hoorde ik plots naast me Katie giechelen. Ik zuchtte nauwelijks hoorbaar. 'Katie.. Hij is wel knap, maar.. Het is gewoon geen type voor mij.' Katie glimlachte naar me. 'Tuurlijk wel joh! Volgens mij vind hij jou wel leuk hoor..' Ik gromde en keek haar geirriteerd aan. 'Nee Katie, gewoon ni-' Mijn zin werd onderbroken door het luide getoeter van een automobilist, die ons boos aankeek. Katie grijnsde naar mij. 'Vast wel.. Maar he, ik moet hier af. Spreek je!' Ze stak haar hand op, en sloeg een pad in. Ik zwaaide haar na, en fietste richting huis. De wind was koud, en sneed over mijn gezicht. Mijn bruine haren wapperden vrolijk met de wind mee. Na kleine tien minuten kwam ik thuis aan. Ik zette mijn fiets in de garage. De auto was weg, en dat betekende dat mijn vader naar zijn werk was. Ik opende de deur van de garage, waarbij je meteen in de keuken kwam. Ik hing mijn jas aan de kapstok, en greep een appel van de fruitschaal. Ik gooide die in de lucht, en ving hem behendig weer op. Ik nam een hap, en liep de woonkamer in. Daar zat mijn moeder, druk telefonerend, en ze wapperde ongeduldig met haar hand, als teken dat ik weg moest gaan. Ik fronsde en draaide me om. 'Ook hallo.' Ik neem een nieuwe hap van mijn appel, en liep de trap op naar mijn slaapkamer. Ik gooide mijn schooltas in de hoek van mijn slaapkamer, en plofte op mijn bureaustoel. Ik deed mijn laptop aan en logde in op mijn blog. Ik had wat nieuwe reacties. Ik reageerde op deze, en sloot zuchtend mijn laptop af. Ik trok mijn mobiel uit mijn broekzak. Ik kreeg een appje van Katie.

Katie: Heyhey, heb je zin vanavond hier te komen?

Ja prima, lijkt me wel leuk! Hoelaat dan?

Katie: Rond 7uur ofzo

Isgoed, zie je.

Ik hoorde plots een gek geluid op de gang. Ik zag een donkere schaduw voorbij flitsen en stond op. Ik gooide het klokhuis in de prullebak, en liep voorzichtig de gang op. 'Larissa? Ben jij dat?' Larissa was mijn jongere zusje van zeven. Ze vind het geweldig om ons de stuipen op het lijf te jagen. Larissa is de jongste in dit gezin, daarna kwam ik, ik ben de oudste, van zeventien. Larissa en ik lijken veel op onze moeder, lang chocolade bruin haar, en groene ogen. Onze vader was daarintegen blond, en had bruine ogen. Ik sloop de gang op, klaar voor wat Larissa nu in petto voor me had. Ik zag een donkere schaduw, in de hoek, aan het einde van de gang. De schaduw was groot, nog groter dan mij. Dat kon Larissa nooit zijn. Plots werd ik vanachter besprongen, en mijn zusje pakte me gierend van het lachen vast aan mijn been. Ik glimlachte en hurkte voor haar. Ik trok haar in een knuffel. 'Hee meis, hoe gaat het?' Haar groene ogen kijken me ondeugend aan. 'Goed!' Ze steekt haar duim op. Ik glimlach. Ze mocht dan wel soms vervelend zijn, maar ze was het liefste en leukste zusje wat je maar kon wensen.

-----------------------------------------

Ik liep door de donkere straat. Ik kwam net van Katie vandaan, het was erg gezellig. Gelukkig begon ze niet meer over Luke, wat echt een opluchting voor mij was. Eindelijk kwam ik bij een verlicht stukje weg. In het donker lopen is maar niks voor mij. Ik liep zachtjes zingend dichter naar een steegje, waar een donkere schim mij aanstaarde. 'Hey lekkerding.' Hoorde ik plots naast me uit het steegje komen. Ik gromde boos. Waarschijnlijk weer schoffies ofzo.. 'Schoffies?!' De stem klonk boos en de persoon trok me aan mijn arm de steeg in. Hoe in godsnaam wist hij wat ik dacht?! Ik onmoette een paar rode ogen. Zijn blonde haar zat in de war, alsof hij net wakker was geworden. 'Niet zoveel vragen.. Die zijn voor later, ik heb honger.' Hij drukte me tegen de muur, en duwde zijn gezicht in mijn nek. Ik voelde een natte tong in mijn hals. Ik begon te schreeuwen en meteen drukte hij zijn hand op mijn mond. 'Stil!' Ik durfde niks meer te zeggen. Ik ken hem ergens van, zijn stem. Hij grinnikte wat. 'We hebben nu wel genoeg tijd verspilt, ik heb honger.' Hij drukte zijn gezicht weer in mijn nek, en kuste mijn hals. Ik liet een hoge gil uit mijn mond ontsnappen, als zijn hoektanden zich in mijn vel drukten. Ik werd duizelig, en langzaam werd alles om me heen in duisternis omhult.

Tadaaaa hoofdstuk 2 :) het duurde even, maar hier is hij! Please vote/comment! *puppyoogjes* x Vera