Most of us believe that time is gold. Gas-gas na pero marami pa rin ang naniniwala at gumagamit ng motto na ito. Mahalaga ang oras para sa bawat isa sa atin, dahil hindi ito napipigilan, hindi katulad ng isang movie na pwede mong i-pause pag bumibigat na yung eksena, na pwede mong i-rewind pag may mali or hindi ka maintindihan.
Some people prefer using their time wisely, some chose to spend it the way they wanted, like wasting it for fun as they call it.
Y.O.L.O - You Only Live Once.
For me, time is unpredictable, It's full of surprises. I use my time wisely at the same time I could waste it too. It could also control you life if you let it dominate your principles.
Right Time.
Is there such thing? I once got fooled by someone that there is right time. I once believed that it existed. But after the day he broke my heart and his promise that in the right time, pwede na kami, na handa na kami pareho. I just laugh it off pag naaalala ko, yeah, there's no such thing.
"Grabe, ayoko na! Wala akong naisagot sa enumeration!" eskadalosang pagrereklamo ng kaibigan kong si Trisha.
"Told 'ya, lalabas sa exam 'yon." sagot ko rito habang natatawang pinapanood na umasim ang mukha niya, mukha ngang wala itong nasagot sa enumeration.
Patuloy lang ito sa pag ra-rant tungkol sa huling subject namin sa araw na ito. Midterms week namin pero dahil sa short sa facility ang department namin, we're taking our 8 subjects in 2 days. Gipit na gipit! Today is our first day, we took 3 exams, nagkaroon ng problem sa isang subject so nag re-sched. Nakaraos na kami ng 1 major at 2 minor. Nasa acceptance stage na ako agad sa scores na makukuha ko, I'm not stupid but I'm not smart either, sakto lang.
"Yung pending na activities na lang gagawin ko, and katu-takot na pagrereview nanaman. After talaga nito haharot ako malala." saad nito na parang napakalaking sagabal ng pag-aaral sa pagkakaroon niya ng jowa.
"Same, hindi ako makapag pogi hunting kase nanghihinayang ako sa oras na ililingon ko, baka pogi ang maisagot ko sa exam pag ganon." pag sang-ayon ko sa kalokohan ng kaibigan ko.
"Dahil stress na ako, kakain tayo!" pag aanunsyo nito, sa tonong hindi ako binibigyan ng pagkakataong tumanggi.
Inilingan ko na lamang ito. Gutom na rin naman ako. Deserve ko 'to. Natawa kami sa sariling kalokohan at patuloy na naglakad sa hallway palabas ng university.
Nag-uusap lang kami sa mga tanong at sagot namin sa exam ng bigla siyang tumigil. Nagtataka akong lumingon sa kaniya, siniko ako nito at automatic na umikot ang paningin ko sa paligid. Signal 'yon na may na detect na pogi ang radar niya. Hindi ko makita kaya nilingon ko ang kaibigan ko, isinenyas niya ang sa unahan namin. Inilipat ko ang tingin doon, halos panawan ako ng ulirat.
Wow. Ang swerte ko naman.
Mark the sarcasm please.
There's a man standing 2 feet away from us.
Tall, black haired that is brushed up, white button-down, silver wristwatch, pants with belt, black shiny shoes.
Gumawi sa mukha niya ang paningin ko.
Makapal na kilay, singkit na kulay tsokolateng mga mata, katamtamang kapal ng labi, matangos na ilong.
He's standing there, catching a lot of attention, most especially women. His hands is inside his pockets.
Artista ba'to?
Silly. Engineering student 'yan, remember?
and,
HE'S FREAKING LOOKING AT ME!!!
There, standing 2 feet away from me. The man who i wished to meet in person but after broking his promise, i wished to never meet him. The man who promised me his love and time. The man who asked me to wait with him for the right time. The man behind the reason i am no longer valuing time. The man who made me feel loved, safe and also who made me feel so stupid and caused too much damage in my heart, life.
The man who i hate and love at the same time.
"Ellie..."
