Mommy İssues

💙

Ah benim bu acınası halim. Ağlamak istiyordum. Yaşadığım bu hayat uğruna ağlamak istiyordum ama tek yapabildiğim yüzümde hüzünlü bir gülümseme ile sana bakmaktı.

Bugün günlerden 3 Ağustos 2017. Annemin ölümünün üzerinden tam on dört yıl geçti. Ben tam on dört yıl boyunca anne sevgisine muhtaç büyüdüm. Tam on dört yıl boyunca annemin kokusuna hasret büyüdüm.

Kelimeler boğazıma bir düğüm oluşturuyor gibiydi. Karşımda sen ve bana yine gülümseyen yüzün. Hiç gülümsemeyi kesmezmisin sen? Neden bu kadar güzel gülüyorsun onu da anlamıyorum zaten. Haksızlıktı bu insanlara, çok güzeldin sen. Tanrının özenle yarattığı biriydin.

Şu son günlerde daha fazla duygu karmaşası yaşamaya başladım jisoo. Anneme o kadar çok benziyorsun ki ben sana mı aşığım, yoksa anne sevgisine mi muhtacım anlamıyorum. Ah jisoo, ben aklımı kaybetmeye başlıyordum başlıyorum resmen.

Acıyor canım... Hemde çok acıyor. Gün boyu benimle o kafede sohbet ederken yanına biri geldi. Nişanlın olduğunu söyledin ama ikinizde birbirinizden haz etmiyor gibiydiniz. Ya da ben öyle görmek istediğim için bu kadar ümitlendiriyordum kendimi.

Onun güzel sarı saçları, çilleri vardı. Seninle aynı yaşta gibi görünüyordu. Tanrıya defalarca kez yalvardım. Onun yerinde olabileyim diye. Ama nafile.

O seni alıp gitti yanımdan. İtiraz etmedin ama memnun değil gibiydin. Bana döndüğünde yüzüne yeninden bir gülümseme kondurdun.

Çocukluğumdan beri birinin duygularının gerçek mi, sahte mi olduğunu hiç ayırt edemedim. Ama gülümsemen sorun yok der gibiydi.

Sorun vardı. Sorun benim kalbimdeydi ve bundan haberi olan son kişi sen olacaktın.