«H̸a̸y̸a̸l̸ Çu̸k̸u̸r̸u̸»

1.𝔟ö𝔩ü𝔪

Sabah uyandığım gibi salona doğru annemin yaptığı mükemmel çörekleri yemek için koştum. Bugün 10.Sınıfın ilk günüydü ve ben çok heyecanlıydım. Her ne kadar herkesi tanıyor olsam da yine de ilk gün olduğu için içim içime sığmıyordu.

Sonunda salona geldim. Masanın üzerinde mis gibi kokan 8 tane çörek vardı. Annem de beni yolcu etmek için koltuğa oturmuş gülümseyerek bana bakıyordu.

"Günaydın annelerin en güzelii! "diye bağırdım.

Annem bunu duyunca hemen susmamı ve yemeye başlamamı işaret etti.Aslında haklıydı, çoğu zaman şu çenem yüzünden geç kalıp duruyordum. İlk günden bunun yaşanmasını istemem tabi.

Her şeyimi halledip üzerimi de değiştirdikten sonra yola koyuldum. Biliyor musunuz, okulum evimin hemen alt sokağında. Ve evet, ben yine de her gün geç kalıyordum. Birdaha bunların tekrarlanmaması için ayakkabı bağcıklarımı hemen bağladım. Anneme kocaman sarıldım ve yanağına bir buse kondurdum. Annem maalesef konuşamıyor, bunun için hastaneye de gittik fakat travmatik bir olay sonucu olabileceğini söylediler. Olsun, ben her haliyle seviyorum onu.

Bana gülümsedi ve el salladı, tabi bende aynı şekilde karşılık verdim.

Karşıdan karşıya geçerken anneme el sallamaktan yanıma bakamamıştım ama olsun, zaten sabahları buradan kimse geçmez."

Sol tarafıma dönecekken birden büyük bir patlama sesi duydum, bir anlığına kulaklarımda bir çınlama oldu, sonra annemin koşuşu ve siren sesleri...

Gözlerimi hastane diye tahmin ettiğim yerde açtım. Yanımda bir kadın vardı ve gözlerinden yaşlar süzülüp duruyordu. Neden ağlıyor ki? Diye düşündüm. Ama bir cevap bulamayınca da sormaya karar verdim.

"hanımefendi, neden ağlıyorsunuz acaba? "

Ben bunu söyledikten sonra kadının ağlaması daha da şiddetlendi.

Hemşireyi çağırmak için yatağımın yanındaki düğmeye bastım. Bir süre sonra genç, sarı saçlı ve kısa boylu kadın yanımıza geldi.

"Yanımdaki kadın neden ağlıyor, siz biliyor musunuz? "

Hemşire bana döndü ve mağrur bir gülümsemeyle serumumu değiştirdi.

Sabrım taşmak üzereydi.

"Neden kimse cevap vermiyor? Gerçekten biri burada neler olduğunu anlatabilir mi?? "

Ben bağırmaya başlamıştım ki kapıdan beyaz önlüklü ve 30'lu yaşlarında bir adam girdi. Yanıma geldi ve anlatmaya başladı.

Duyduğum şeyler beni ufak çaplı bir sarsıntıya uğrattı ama belli etmemeye çalışıyordum.

Daha az önce annem diye tannıttıkları kadın hiç de öyle gelmiyor ve çevremdekileri sorgulamama neden oluyordu. Öyle ya da böyle bu gerçeği(?) kabullenmek zorundaydım.

"bir hafta sonra"

Aradan tam bir hafta geçmişti ve ben daha önce asla gelmediğim, üzerinde oturduğum yatağın bile yabancı geldiği bir yerde vakit öldürmeye çalışıyordum.

Tam sıkıntıdan başımı yastığa koymuş uyumaya çalışırken aklıma bir fikir geldi.

Telefonum???

Herhalde telefonum vardır değil mi?

İçeri geçip o kadın hala orada mı diye baktım. Televizyon izlemeye çalışıyordu sanırım, ama daha çok kendi düşüncelerinde de boğulmuş gibiydi.