7.Bölüm: Yara 2
Hızlıca arabadan indiğimde, içime gelen ürpertiyle birlikte yavaşça kapıyı kapattım ve yürümeye devam ettim. Şuan buluşma yerine gelmemden tam olarak 10 dakika geçmişti ve buraya gelen, hiç kimse yoktu. İçimdeki tuhaf korku benim her ne kadarda geri dönmem için çırpınsa da yerimden kalkıp gitmeyeceğime adım kadar emindim. Yavaşça telefonumu çıkarıp saate baktığımda saat tam olarak 18.21' di. Sokağın yan tarafından bir çığlık sesi yükseldiğinde bana karşı koşan bir çocuk vardı ve ben hızlıca ayağa kalkıp yanına doğru koşmaya başladım. Nefes nefese kaldığımda çocuk bir anda arkasını döndü ve yavaşça elinde tuttuğu bir kâğıdı bana doğru fırlattı. Hızlıca çöpün yanına doğru düşen kâğıda yöneldiğimde sıkıca tuttum ve yavaşça okumaya başladım.
"Anne ve baba...
Çocukların sevdiği ve kabullendiği tek düşünce...
Doğruyu söylemek gerekirse bir kişinin en büyük zaafı da budur. Annesi ve babası...
10 yıldır görmediğin annen ve baban ve senin bildiğini sandığın en büyük yalanlar. Tehlike hep senin yanında...
Unutma kaybetmek dünyadaki en büyük zayıflıktır. Kazanan susar, kaybedenin işi ise zayıflığını göstermemek için sarf ettiği o boş zaman olur."
Kâğıtta yazanları okuduğumda telefonuma gelen bildirim sesiyle yavaşça eğildiğim yerden kalktım ve hızlıca cebimdeki telefonumu çıkardım. Bildirim hiç bilmediğim bir numaradan gelen ve üzerinde bir sitenin ismi yazan küçük bir mesajdı. Mesaja tıkladığımda "Oyun sırası bizde, kaybetme sıranı sadece bekle." diye bir mesaj daha gönderildiğinde içimdeki ürperti daha çok arttı ve ben artık nefes bile alamıyordum. Arabaya doğru yöneldiğimde arkamda oluşan bir gölgeyle birisi sıkıca ağzımı bastırdı ve beni hızlıca kendine çektiğinde yavaşça gözlerim kapandı. Artık gerçekten nefes alamıyordum. Küçükken gözlerimi kapattığımda annem yanımdaydı şuan ise hiç uyanamayacağım bir yalnızlığa sıkıca gözlerimi kapatmıştım...
*Gece kapatır gözlerini sonsuzluğa, gündüz karşılık verir onun aşkına ama gece gözünü bir daha açamaz. Kapatır sevdiği için gözlerini sonsuz bir aşka...
