Huzura Dönüş

San

Ertesi gün kolileri boşaltmaya başladım. Çok fazla eşyam olmaması işimi kolaylaştırsa da, anılarımı yanımda getirmek her baktığımda canımı yakıyordu. En sevdiği tabakları yaşlı gözlerle dolaba yerleştirdim. Duvarlar beni boğan ama onu ferahlatan griydi. Çivili rafa en sevdiğim kitapları yerleştirdim. Hepsinin sayfalarını karıştırıp altını çizdiğim yerleri okudum. O benim aksime kitaplarını hiç çizmezdi ama çizdiğim yerleri okumayı çok severdi.

Kıyafetlerimi de yerleştirdikten sonra dinlenmek için koltuğa uzandım. O sırada açık pencereden gri bulutları gördüm. Yağmur geliyordu.

Pencereye doğru yürüdüğümde bahçede tanıdık birini gördüm. Ivy, fidanının yanındaydı. Fidana topraktan tümsek yapmış ve yanına daire çukur açmıştı. Gök gürleyip olduğum yerde titreyene kadar onu izlediğimin farkında değildim. Eğildiği yerden kalkıp önce gökyüzüne baktı, ardından gözlerini kapattı ve o sırada gökyüzünden tek tük damlalar düşmeye başladı. Bir süre bekledikten sonra fidana bir şeyler söyledi ve görüş alanımdan kayboldu.

Olduğum yerde durup bir süre fidanı izledim. Nedensizce fidanı kıskandığımı hissettim. Ivy ona gerçekten değer veriyor olmalıydı. O an, o fidan gibi sevilmek istedim. O fidana bakıldığı gibi bakılsın istedim bana, ona söylendiği gibi güzel sözler söylesin biri bana da.

Aklıma düştü sonra. Beni de seven biri vardı eskiden. Fakat o an anladım ki sevgi, farklı kişilerde farklı şekillerde biçimleniyor. Onunlayken mutlu ve güvende hissederdim hep. Fakat Ivy ve çiçeklerine -özellikle fidanına- baktığımda hissettiğim şey hüzün ve huzurdu.

Hava daha da kararmaya başladığında camı kapattım ve artık yalnız yatmak zorunda olduğum yatağıma uzandım. Bir şeylere sarılmadan uyuyamazdım, o yüzden o gittikten sonra bir sürü değişik yastık aldım. Hiçbirisi onun gibi hissettirmese bile, en azından bedenime yetecek kadar uyumamı sağlıyorlardı. Anılarım tekrar aklıma gelince günlerdir tuttuğum gözyaşlarım usulca akmaya başladı. Ağlamanın verdiği rahatlamayla uykuya daldım.