Elimde bir ilaç kutusu, Gözlerim ilaçta, Aklımdaki ölme isteği ile öylece yatakta uzanmış ilaç kutusunu inceliyorum.
Kafamda sonu hep ölüme çıkan senaryolar kuruyorken, babam kapıyı sertçe açtığında, ilaç kutusunu yastığın altına sakladım.
"Okula git artık!"
Diye bağırdı ve çıkıp gitti, Ah! Doğru ya bugün Çarşamba... Üstümü giyinip hazırlandım ve evden çıktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
En güzel ve düzgünü buydu Tae'nin üzerinde hayal edin pls. _________________
Okula doğru yürürken, günümün kötü geçeceğini biliyordum. Her zaman böyle olurdu, ya birisi benimle uğraşır ya sevmediğim derste hoca beni salmaz ve çok daha kötüleri ama onları söyleyip moral bozamam şu an.
Okula vardım, ve sınıfa doğru yol aldım. Ama lanet olsun ki şimdiden titremeye başlamıştım. Şöyle ki ben kalabalık ortamlarda -kalabalık olmasa bile- geriliyorum, ellerim titriyor, kalbim hızlanıyor hatta nefesim daralıyor... Ve ben bundan nefret ediyorum! Ama hiç birşey yapamıyorum, yani aslında sadece bir kaç kez gizlice psikiyatriste gittim ama devamı gelmedi. Ve başka şeyler de var ama şu an onlardan bahsedersem ortalık biraz fazla karışabilir. Ah, ve bana ilaç verdi. _____________
Titreye titreye sınıfa girdim ve sırama oturdum, en azından ders biyoloji, bu yüzden biraz rahat olabilirim. Çünkü diğerlerinden farklı biri, yani bana sanki burada olmamam gerekiyormuş gibi bakmıyor aksine benimle hep ilgilenir ve yardım eder.
Yan sırada bir çocuk dışında sınıfta kimse yoktu, bu iyiydi zaten sınıftaki şahıslar beni pek beğenmezler. Ama ne yazık ki onlar umrumda bile değiller tek yapmaları gereken:bana dokunma , benimle konuşma ve yaklaşma. Bu kadar ama bu bile onlara fazla geliyor...
Bu çocuğu ne zaman görsem kafasında kapşonu yüzünde duygudan yoksul bir ifade ve siyah kıyafetleri. Onu hiç tanımadım, ismini duymadım , hatta ve hatta sesini bile duymadım lisenin ikinci senesinde geldi ama o günden beri asla konuşmadı, bu aslında onu biraz merak etmeme sebep oluyordu ama tabi ki onun yanına gidip onunla sohbet etmeyecektim. Hem zaten benimle konuşacağını sanmıyorum...
Ben hâlâ çocuğa bakarken birden bana baktı, o an dondum çünkü normalde hiç kimse ile.göz teması kurmazken benim tam gözlerimin içine bakıyordu.
Ben ise gözlerimi kaçırmadım , ve bakmaya devam ettim. Ama bu kadar yakışıklı olduğunu bilmiyordum ki ,nereden bileyim gözlerinde dalıp gideceğimi. Sonra ise sınıftan uğultular gelmeye başladı ve birden kendime geldim. Tanrım ben az önce ne yaptım?
Bu çocukta birşey var biliyorum. Kim olduğunu bilmiyorum ama bildiğim bir başka şey ise kim olduğunu felaket derecede merak ettiğim...
Yazar:
Selammmm! Yeni bölümü o kadar yazmak istedim, ama anca bu kadar oldu. Sorry! Her neyse umarım beğenmişsinizdir, bir sonraki bölümde görüşmek üzere hoşça kalın!!!
