" ကျွန်တော် သိပြီ။ ကျွန်တော် ဒီအိမ်ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောအမွေဆက်ခံသူ ရဲ့လျှို့ဝှက်ချက်ကို သိသွားပြီ "
ဖုန်းပြောနေတဲ့လူတစ်ယောက်ရဲ့အသံဟာ တီးတိုးလွန်းလှသည်။ ညနက်ကြီးပင်ဖြစ်လင့်ကစား အင်မတန် နားထောင်ရခဲလွန်းလှလေသည်။ သို့သော် တစ်ဘက်လူဘက်မှ အသံကတော့ ကြိုးဖုန်းစပီကာကိုကျော်လွန်၍ ဝမ်းသာအားရရှိနေသည်။
" ဘာလဲပြောစမ်း မောင်လွင်... "
" ဟဟဟ ဖြစ်ချင်တော့ သူက ......အ!....."
" ဟလို... မောင်လွင် ... မောင်လွင်.. ဟလို"
မောင်လွင်၏အသံကားရုတ်ချည်း တိတ်ဆိတ်သွားလေပြီ။
" မင်းက ငါ့အိမ်အကြောင်းကိုသိချင်တယ်ပေါ့...."
မောင်လွင့်အသံအပြီးမကြာခင်ထွက်လာသော ပီပီသသ ဗမာစကားသံဖြစ်သည်။ ထိုအသံသည်ကား သူကြွယ်စံမွန် အတွက်နှစ်ခါစဉ်းစားစရာမလိုသော လူတစ်ယောက်၏အသံဖြစ်သည်ကား...
"အချိန် နှစ်ရက်ပေးလိုက်မယ် မင်းကို မြန်မာမြေမှာ မတွေ့ရစေနဲ့။ နို့မို့ဆို ငါ ရာဇာကျော် ရဲ့အကြောင်းကိုသိတယ်နော်... မင်းတပည့်လို အသက်ထွက်မှန်းမသိ ထွက်သွားမယ်... နားလည်လား "
ဩဇာငြိမ့်ပြီး တစ်လုံးချင်းဆီခပ်အေးအေးပြောနေပုံက တစ်ဘက်လူအတွက် ကင်ဆာလို သေမိန့်တစ်ခုချပေးလိုက်သလိုမျိုး။
ခလုတ်ဖုန်းကို တပြည့်တစ်ယောက်ကကိုင် ပေးထားပြီး ရာဇာကျော် ကိုယ်တိုင်ကတော့ ဆံချည်မျှင်ပင်ပြတ်နိုင်သောဓား ၊ အစောကပင် သွေးသောက်လိုက်သော တစ်ထွာလောက်ဓားကို လူသေကောင် မောင်လွင်၏ ပုခုံးသား တီရှပ်တွင် သွေးပြောင်အောင်သုတ်ချေနေပြီ။
ဖုန်းတစ်ဘက်က မောင်လွင့်၏ ဆရာ သူကြွယ်စံမွန်ကား စကားပြောရန်အစအနရှာမတွေ့တော့ပေ။ သူ့တပြည့်လေးကား မန္တလေး ရာဇာကျော်လက်တွင်း၌ အသတ်ခံလိုက်ရသလို သူလည်ပင်းကားလည်း ရာဇာကျော် ဓားဖြင့်တွေ့တော့မည်ကိုတွေးမြင်ယောင်နေမိသည်။ မူမမှန်တော့တဲ့ လက်ဟာ တုန်လှုပ်နေပြီး ရာဇာကျော် ရဲ့ပါဝါအာဏာတွေကို ဖိတ်ဖိတ်တုန်အောင်ကြောက်ရွံ့နေပြီးဖြစ်သည်။
