Jeongguk'un doğum gününde trafik kazası geçirip ölen Taehyung veya öldüğü sanılan Taehyung, Jeongguk'a zor dönemler geçirtir. Jeongguk psikolojik tedaviye başlar. Doktor'u ise Kim Taehyungdur.
Taehyung'un yazdığı mesaj ile telefonumu kapatıp arka cebime koydum. Derin bir nefes aldım ve arkamı döndüm.
Taehyung biraz uzağımda elindeki pasta ile bana bakarak gülümsüyordu.
Tam ona doğru ilerliyordum ki BAM. Gördüğüm görüntü karşısında donakalmıştım. Etrafta insanlar ufak çığlıklar atarak kaçışıyor, bazıları ise ambulansı aramaya çalışıyordu.
Yavaş adımlarla Taehyung'un yanına yaklaştım. Yere eğildim. Bir elimi yanağına koydum ve ona sarılarak ağlamaya başladım. "Sevgilim kalk nolursun" demeye çalışıyordum. Sesim çıkmıyordu. Sesimin çıkmaması aksine etraftaki sesler boğuk boğuk gelmeye başladı. Ağlamam daha da şiddetlendi. Kafamı Taehyung'un boynuna gömdüm. Ağzımdan küçük hıçkırıklar kaçıyordu.
Yaklaşık 5 veya 10 dakika sonra siren sesleri yaklaştı. Usulca gömdüğüm yerden kafamı kaldırdım. Etrafa bakındım. Dehşetle buraya bakan insanlar, sedye indiren hastane çalışanları, insanları uzak tutmaya çalışan polisler. Sikiyim, ne oluyordu.
Yanıma orta yaşlarda, kilolu bir adam yaklaştı. "Yakını mısınız?" dedi. Kafamı salladım. Elimden tutup beni ayağa kaldırdı. "Lütfen ağlamayın ve onunla beraber gidin, size ihtiyacı var" dediğini yaptım. Onunla beraber hastane aracına bindim. Sedyedeki Taehyung'a baktım. Usulca elini tuttum. Küçük bir buse kondurdum eline.
Cebimden çıkardığım telefon ile Namjoon hyungu aradım.
Sanırım 2.5 saattir ameliyathanenin soğuk mermerlerinde oturarak ameliyatın bitmesini bekliyordum. Hyunglarımdan ses çıkmıyordu. Tabi olayın şoku ile neye uğradıklarını onlar da şaşırmıştı. Hala bunların nasıl olabileceğini kafam almıyordu. Saatlerdir kafamdan dolan taşan düşünceler ile savaşmaya çaklışıyordum. Ta ki ameliyathanenin kapısı açılana kadar.
Olduğum yerden hızla kalkıp doktorun yanına gittim. Dolu gözlerle, umut beklercesine ona baktım. Kafasını salladı. "Üzgünüm" dedi. Geriye afalladım. "Ne" dedim. "Çok uğraştık, fakat olmadı" dedi ve eldivenlerini çıkartıp uzaklaştı. Gözlerimdeki yaşları daha fazla tutamadan boşaldılar. Ağzımdan küçük hıçkırıklar kaçmaya başladı. Namjoon hyung bana sarıldı. O sarıldığında ağlamam daha da şiddetlendi. Kafamı boynuna gömdüm. Sanırım bunu kabullenmem gerekiyor.
///
Selam!!! İlk defa fic yazıyorum umarım beğenirsiniz. İyi okumalar♥♥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
