Ölü aşkım, nerelerdesin? Hangi rüyalardasın şimdi? Tekrar görebilecek miyim seni?
Sabah esintisi, gün ışığı, boş odada yankılanan şarkı.
Şarkıda da dediği gibi sevdiğim ''yeniden buluşacağımız güne kadar hoşçakal''
*****
Her zaman bugün sonlandığında yarın farklı olacak desem de öyle olmadı, hemde hiçbir zaman.
Birbirini tekrar eden günler beni boğmaya başladığı an birşey oldu. Farklı birşey...
Uykusuz geçen günlerden uyanık kalmadığım günlere ne mi değişti? Birini gördüm ve zamanla prangalar vurdu kalbime...
Ansızın geldi ve hayatımın merkezi oldu.
O kişi kim mi? İnanın bende bilmiyorum. Adını, sesini, nereden geldiğini bile bilmiyorum, hergün sorsam da ağzını bıçak açmıyor, sadece gülümsemekle yetiniyor ve bu bile gün boyunca gülümsememe yetiyor.
Onu nerede mi gördüm? Rüyamda.
Evet yanlış duymadınız rüyamda gördüm, rüyada gördüğün çocuğa hiç aşık olunur mu dediğinizi duyar gibiyim ben oldum. Ona Boran diyorum çünkü onu ilk gördüğümde tam bir boran etkisi yaratmıştı, hala daha hatırlarım.
İlk başlarda bi sorun yoktu geçici hisler korkutmuyordu, ama zamanla bireyler değişti hergün kafamı yastığa onu görmek için koymaya başladığım an anlamıştım bunu ama kabullenmek istememiştim sonuçta delilikti bu.
Veee aradan 1 yıl geçti. Üniversite için yeni bir yere taşındım yeni yer, yeni arkadaşlar ve geçmişimi geride bırakıp hayatımı sıfırdan yazma fırsatı. Başlarda iyi gözüküyordu fakat.. Taşındığımdan beri onu görmüyorum. Başlarda acaba yeni bir yere geldiğim için küsmüş müdür diye düşündüm. Aptalca gelebilir ama cidden buraya geldiğimden beri sanki bana darılmış gibi rüyalarıma da gelmiyor ve bu durum artık cidden canımı sıkmaya başladı.
Yaklaşık 2 haftadır ayrıyız sevdiğim sen olmadan daha fazla devam edebilir miyim ki?
****
Sabah yüzüme vuran gün ışığıyla uyandım. Bugün üniversitenin ilk günü sevdiğim ve yine seni göremedim hadi affet beni, gel rüyalarıma, tekrardan görebilecek miyim ki seni?
Üniversitenin ilk gününe geç kalmak istemediğimden hızlıca kalktım üzerime birşeyler geçirdim ve hızlıca dışarı çıktım. Yaklaşık 20 dk sonra üniversitenin önündeydim.
"Yenisin galiba?"
Ne zaman yanıma geldiğini anlamadığım çocuğa bakmadan "evet" dedim.
"Yüzüme bakma zahmetine girseydin keşke, egoist misin yoksa?"
İlk günümün kötü başlamasını istemediğim için "üzgünüm ilk gün stresi" demekle yetindim. Sizin de bildiğiniz gibi bu haraketlerimin asıl sebebi stres falan değildi asıl sebebi 2 haftadır boranı görmediğim için yaşadığım mental çöküntüydü.
"Eh ilk gün her zaman zordur hak veriyorum sana bende senin gibiydim."
İçimden inan bana benim gibi olamazsın diye geçirdikten sonra "sen ne zamandır buradasın?" diye sordum.
"1 yıl anca oldu bende pek eski sayılmam da artık yüzüme bi baksan mı kendimi zorla konuşmaya zorluyormuş gibi hissediyorum"
Çocuğun yüzüne hala bakmamıştım ilgimi de çekmiyordu tek düşündüğüm Borandı, zaten ondan başkası da ilgimi çekmemişti. Ayıp olmasın diye çocuğa baktım arkasındaki güneş yüzünü görmeme engel oluyordu pek dert etmedim görmek için de uğraşmadım.
Çocuk memnun olmuş bir sesle "bakmana sevindim" Gülümsedim. "Bu arada adım Baran, senin?" güneş yüzünden yüzü hala gözükmüyordu.
"Mehir."
"Mehir? İlginç bir isimmiş, tanıştığıma sevindim.. Mehir."
"Bende."
"Immm, o zaman ben kaçtım yetişmem gereken bir ders var"
"Görüşürüz"
"İçimden bir ses sık karşılaşacağımızı söylüyor, görüşürüz" dedikten sonra yanımdan ayrıldı. Kendi kendime 'içinizdeki ses yanılıyor bayım' dedim ve arkasından gidişini izlerken, birden durdu. Filmlerdeki gibi arkasına dönüp bakmaz değilmi? Bakmaz ya. Bakmaz demi? Yavaşça döndüğünü gördüm. Mal mı bu? Tamamen döndüğünde el sallayıp koşar adım uzaklaştı ben ise adeta olduğum yere çivilendim.
Şok anı, felç hissi, Allahıma kavuşma seansı, beyaz ışık ve son.
Rüya herhalde, B-boran?
