Dark romance with a bit of pink #Netties2016

Deel 2: Epiloog

Ik slikte moeizaam en las de sms voor de zoveelste keer opnieuw. Een misselijkmakend gevoel viel over me heen.

We moeten is praten.

Het befaamde zinnetje. En helaas betekende het nooit veel goeds.

"Schatje? Alles oké? Je ziet een beetje wit," vroeg mam bezorgd.

Ik plakte een nep glimlach op mijn gezicht. "Ja, Caleb komt me straks ophalen."

Ze knikte. "Ah oké, we eten rond half zeven. Waarschijnlijk blijft Micah ook eten dus nodig Caleb ook maar uit."

Ik knikte en drukte een kus op haar wang. "Goed, ik ga me klaar maken." Dan rende ik de trap op. Ik hoopte maar dat wat Caleb ook te vertellen had, alles goed zou komen.

Nog geen kwartier later hoorde ik het getoeter van een auto.

"Dat zal Caleb zijn!" verkondigde ik. "Ik ben weg! Bye bye koeievlaai!"

Ik riste snel mijn jas dicht en gooide de deur achter me dicht.

"Huh? Heeft hij een nieuwe auto?" mompelde ik tegen mezelf als ik een grijze mercedes aan de overkant van het straat staan. De ramen waren getint dus ik kon niet zien wie het was.

Onzeker wandelde ik naar er naar toe. De passagiers deur vloog open en een geërgerde stem kwam uit de auto.

"Stap in."

Oké, dat was Caleb niet. Dit was een vrouwelijke stem.

Benieuwd deed ik wat ze zei en stapte in. Van zodra ik zat vloog de deur terug toe en klikte de auto op slot.

Geschrokken draaide ik mijn hoofd naar de bestuurder.

Caleb's moeder.

Dus ik deed het enige logische ding.

Ik gilde.

"Whaaaa, alle cupcakes! De ijskoningin heeft mij ontvoerd! Aaaaah!"

Haar hand vloog naar mijn mond toe. "Hou je kop," siste ze. "We gaan gewoon een bezoekje aan Caleb brengen. Ik ontvoer je niet! Eikes!"

Ze wreef haar nu bespeekseld hand aan heer geklede broek af. "Disgusting."

Ik pruilde. "Jouw fout. En ik kreeg een sms van Caleb, hoe komt dat jij hier bent."

"Ik heb de sms gestuurd, dom wicht," antwoordde ze.

Ik negeerde haar en zweeg terwijl ze de auto starten en begon te rijden.

"Ik zeg dit maar een keer," begon ze na een stilte. "Blijf van Caleb weg. Hij vergooit zijn hele toekomst door jou. Denkt je echt dat hij gelukkig is me een kind? Alsjeblieft zeg, ik heb een goede vriendin voor hem gewonden. Een waarmee hij kan trouwen zonder te voelen alsof hij haar moet babysitten. Dus maak het uit met Caleb en verdwijn uit zijn leven. Ik ben terug gekomen op hem meet te nemen naar New York."

"Nee."

"Wat?" De auto zwierde wat naar rechts en ze wierp me een vuile blik toe. "Hoe bedoel je je nee?"

"Nee. Ik ga het niet uitmaken met Caleb. Caleb is het beste at mij overkomen is en ik weet dat dat ook voor hem geldt. We houden van elkaar."

Ze lachte humorloos. "Jullie houden van elkaar? Laat me niet lachen. Jullie zijn nog kinderen. Jullie weten niet eens wat liefde is."

Ik draaide mijn hoofd naar haar toe. "Geloof me. Ik weet heel goed wat liefde is. Liefde is iets wat jij hem nooit gegeven hebt? Jouw liefde voor hem heeft hem een koude, gebroken persoon gemaakt. En eindelijk ben ik goed bezig met hem terug te doen lachen en hem echt te leren wat liefde is. Dus ik maak het niet uit met hem. En jij zal er ook niet tussen komen. Over mijn lijk."

We ondertussen al aan Caleb zijn appartement. De auto stond nog niet eens stil of ik was al uitgestapt.

"En nog iets. Vorige keer zei je dat ik vuilnis was? Ha, bedankt voor het ophalen, vuilnisvrouw," spotte ik voor ik de deur met een klap dichtgooide.

Okay, niet echt de beste comeback. Maar alle eenhoorns dat voelde goed.

Ik glimlachte trots en marcheerde vol zelfvertrouwen naar Calebs appartement.

"Umm, Weirdo hoe kom jij hier?"

Ik glimlachte en drukte mijn lippen kort tegen de zijne. "Ook hallo."

Hij lachte en sloeg zijn arm om mijn middelen. "Hallo, en ik wil een echt kus."

"Nee, alsjeblieft doe dat niet. Straks krijg je nog ziektes."

Caleb zijn ogen werden groot als hij zag wie er achter mij was en hij ging onmiddellijk beschermend voor me staan.

"Jij bent hier niet welkom," siste hij.

Ik legde een geruststellende hand op zijn schouder. "Relax. Ze heeft me naar hier gebracht."

Hij draaide zich om en staarde me verbaast aan. "En je leeft nog?"

Zijn moeder kwam naast ons doorgewandeld. "Bedankt voor het vertrouwen," mompelde ze sarcastisch. "Je hebt een koppige aan de haak geslagen moet ik zeggen Caleb."

"Maar ik ben koppiger," voegde ze eraan toe en ging in de zetel zitten met haar benen over elkaar geslagen. "Caleb zou ik jou even onder vier ogen kunnen spreken?"

Hij keek me onzeker aan. "Umm."

Ik gaf hem een bemoedigende glimlach. "Doe maar, ik ga wel even naar de slaapkamer."

Hij knikte en draaide zich dan om naar zijn moeder. "Wat moet je?"

Ik draaide me om en liep naar de slaapkamer. Ik had het gevoel dat dit iets was wat ik niet wou horen.

Een halfuur later ging de deur terug open.

"Kate?" zei Caleb. "Kom, ik breng je naar huis."

Er was iets mis. Eén hij zei Kate en twee hij had weer zo een onverschillige uitdrukking op zijn gezicht.

Zijn moeder was niet meer in zijn appartement. Dus ik vermoedde dat ze al naar huis was. Zonder een woord te zeggen liepen we naar de auto. Als we ingestapt waren en Caleb de auto gestart had besloot ik te vragen wat er mis was.

"Caleb?" vroeg ik twijfelend. Ik wou niet dat we weer ruzie kregen. "Alles oké?"

Hij zei even niets. "Weirdo, ik..."

Een frons verscheen op mijn gezicht en ik voelde mijn hart versnellen. "Ja?"

"Ik maak het uit met je. Sorry, maar het is gedaan tussen ons."

Mijn hart zat in mijn maag. "W-wat Caleb als dit door je moeder is-"

"Nee."

Tranen sprongen in mijn ogen. "Alsjeblieft Caleb, ik zie je graag."

"Ik ook van jou, daarom is het beter als we uit elkaar gaan. Ik heb besloten om met mijn moeder naar New York te gaan."

Hij stopte de auto voor mijn huis. "Dag, Kate."

"Caleb," fluisterde ik gebroken. "Doe dit alsjeblieft niet."

Hij draaide zijn hoofd om en staarde uit het raam, niets zeggend.

Tranen liepen volop over mijn wangen als ik de auto uit stapte. Als ik de deur sloot snelde hij zo snel weg dat het leek alsof hij er nooit geweest was.

Het moment dat zijn auto de hoek om verdween verliet een luide snik mijn mond.

"Caleb."

Voilà, de epiloog. Kate gaat hem niet zomaar laten gaan hoor, denk maar een hun ontmoeting ;)