acıların var oluş şekli

tanışma

Merhaba ben Selin Karaca 17 yaşındayım. Bu aralar moralim biraz bozuk hayatta doğru giden hiçbir şeyin olmadığını düşünüyorum. Kısacası birazcık hayat enerjim kalmadı...

size 2 gün önce yaşadığım bir olayı anlatayım. Pek olay sayılırmı onuda bilmiyorum ama benim için çok iyi bir şey.

2 gün önce

Bugün günlerden cumaydı cuma en sevdiği gündü çünkü okul tatile çıkacak ve dışarıda beni dışlayanların yüzünü 2 gün olsada görmüyordum. Bu benim için hazine gibi bir şey. Cuma günü okuldan çıkmış eve gidiyordum. Oturduğumuz mahalleye girerken bizim yan apartama taşınan bir aile gördüm.

bir çocuğu 5 veya 6 yaşında erkek çocuğuydu. Başka ise benim yaşlarımda bir erkekti kahve rengi gözleri çok güzeldi... bu mahalleye taşındıkları için çok mutlu olmuştum. Komşumuz olduğu içinde çocukla sürekli yüz yüze gelicektik. Bizim oturduğumuz semtte tanışma algısı çok güzeldi.

mahalleye yeni taşınan kişilerle tanışılır, sohbetler edilir, hediyeler verilir, apartman önlerine masa-sandalye konur, çekirdek, kuru yemiş falan yenirdi.

eve gidip anneme *anne mahalleye yeni bir aile taşınmış tanışmaya gidelim mi ben hemen ikram olarak kek yapayım istersen* dedim.  

annem hemen kabul etti *babanda gelir beraber gideriz hadi sen kek yap dedi* kabul edip hemen kek yapmaya gittim.  

kekleri yaptık. Babam geldi. Aileyle tanışmaya gittik. Küçük çocuk 5 yaşındaymış ve adı Murat'mış çok tatlı ve akılıydı annesinin dediğine göre hiç yaramazlık yapmazmış.

Benim yaşlarımda dediğim çocuk da 19 yaşındaymış ve adıda Mert'miş.  

günümüz

Mahalleye taşınmalarından 3 gün geçmişti. Biz Murat'la hep gezdik onu parka götürdüm. Bu gün okuldan en yakın arkadaşım Hazal ile döndük. Apartmanın önünde sohbet ederken birden Murat ağlayarak yanıma doğru koşmaya başladı. Ne olduğunu sorduğumda bana

*Selin evin kapısını çalıyorum ama kimse açmıyor bakkala gittim çikolata almaya annem evdeydi eminim*dedi. Bende

*Gel birde berabere bakalım. * dedim ve elini tuttum. İçini rahatlatmak için *Uyuya kalmıştır önemli bir şey yoktur. * diyip duruyorum kapıyı çalıyorum açan yok komşulara seslendim. Murat'ın annesi Hatice ablayı arıyorlar açan yok. Zile basıyoruz zil sesi dışardan duyuluyor ama yanıt yok. O anda Mert geldi bana *Burda neler oluyor Selin neden birsürü kişi var bizim kapının önünde? * dedi bende *Mert Murat bakkala gitti eve gelmiş kapıyı çalıyormuş ama açan yok. Koşarak bana geldi ağlıyordu çalıyoruz zili ama açan yok. * dedim.

gözlerime baktı birkaç saniye bakışı fazla anlamadığım ama tahmin ettiğim saf korku vardı. Mert'lerin annesi kalp hastası bir kadındı ilaçlar kullanıyordu ve bu gün de kullandığı ilaçlar bittiği için ilaç almaya gidicekti 2 gündür ilaç kullanmıyordu randevu alamadığı için...

 Mert kapısının önüne gitti. Kapıyı çaldı ama açan yok. Daha çok endişelendi hemen cüzdanını açtı o anda cüzdanının içinden bir aile fotoğrafı düştü eğilip aldım üstünde annesi erkek kardeşi ve kendisi vardı babasını hiç görmemiştim çünkü Murat daha 1 aylıkken vefat etmişti...

cüzdanında bir kredi kartını çıkarttı ve kolayca kapıyı açtı doğrudan eve girdi ve salona koştu***

Tekrardan selam canlarımm...
Hikayeyi sevdiyseniz yorum yapmayı ve favorilere eklemeyi unutmayın. En heycanlı yerde kestiğim için bana kızmamışsınızdır umarım ama daha fazla okunsun diye elimden geleni ardıma koymam QXZPENALXVSL hergneyse bakalım Murat'ın annesine ne olmuş? tahminlerinizi yorumlara yazmayı sakın unutmayın buraya kadar okuduğunuz için hepinize çok teşekkür ederim <3