acıların var oluş şekli

Ölümle Yaşam Arasında Bir Çizgi

Doğrudan mutfağa doğru koştu çünki annesi yani Hatice abla genelde mutfakta olurdu. Bende arkasından gittim ve mutfağa girdiğim anda nefes almayı kestim Hatice abla baygın bir şekilde yerde yatıyordu. Nabız saymayı biliyordum hemen gittim yanına ve elimi boynuna doğru uzattım ama hiçbir belirti yoktu. Nefes almıyordu!

Merte söylediğimde perişan oldu ben ağlamaya başladım Murat daha ne olduğunu anlayabilmiş bile değildi. Komşular kapıda bizi bekliyordu yanlarına gittim ve Hatice ablanın nefes almadığını söyledim. Birkaç yakın arkadaşı mutfağa koştu apar topar yerde yatan kadını gördüklerinde göz yaşlarını tutamamışlardı..

Mert annesini kucaklamıştı bağıra çağıra ağlıyordu sesleri duyan Murat'ta yanımıza gelmiş bizi sorguluyordu annem bayılmış birşeyi yok değil mi Selin abla diyordu..

Mert Hatice ablayı kucağına aldı ve o kadar kişinin arasından geçerek arabasına doğru gitti. Koltuğa yatırdı ben Murat'ı ön koltuğa oturttum ve arka koltuğa oturdum Hatice ablanın kafası kucağımdaydı saçını okşuyor ağlıyordum..

Dünya bana dar geliyordu o kadar seviyordum ki Hatice ablayı benim ikinci annem gibiydi ve artık onun nefes alamıyor olması benim için çok zordu Mert'i ve Murat'ı düşünemiyordum bile.

Hastaneye varmıştık etrafa bakınıyordum doktor arıyordu gözlerim hemen yakınımızda ambulansın orda vardı direkt yanına koşup refleks olarak koluna yapışmıştım koşun Hatice abla ölüyor diye.

Tabi öldüğünü daha hiçkimse kabullenememişti...

Doktor hemen geldi Hatice ablayı sedyeye aldı bende Murat'ın elini tutmuştum hastaneye doğru koşuyorduk.

Bu bölüm biraz kısa oldu ve ara verdim biraz ama tam gaz devam edicem yeni bölüm yakında gelir iyi okumalaaar