A Ghostly Kiss (A Short Story)

What's Beyond is Forbidden

"This is gonna be the best day of my liiife. My la-a-a-a-aaayp. Hooo! Hooo-ooo! This is gonna be the best day of my liiiife...." she is singing so cheerfully in my car habang bumabyahe kami papuntang Enchanted Kingdom.

Hapon na ng makapag byahe kami patungo dito dahil kumain pa kami sa mall ng bibimbap at chocolate mousse na hiniling niya sakin kaninang umaga at ibinili siya ng damit na pamalit. Nagtagal din kami dahil sa sobrang traffic.

At ng makarating kami sa Enchanted Kingdom ay agad siyang nagtatakbo sa Entrance na agad ko namang sinaway.

"Oy, Elliot! Faster! Hindi na ako makapg-hintay na makipag-shake hands doon sa malaking mamang naka-duster na kulay violet at witch hat na violet din at may mahabang balbas!" excited talagang sambit niya habang hinihila ako.

"Huh? Mamang mataba na naka-duster na kulay violet at witch hat na violet din at may mahabang balbas? Sino iyon?" takang tanong ko.

"Iyong mamang mataba na naka-duster na kulay violet at witch hat na violet din at may mahabang balbas na nasa print ad ng Enchanted Kingdom!" she said matter of factly.

Mamang mataba na naka-duster na kulay violet at witch hat na violet din at may mahabang balbas? Ulit kong muli sa isip ko. Who the heck is......

"Ah! Si Eldar?! Iyong mascot?!" tumatawang sabi ko.

"Stop laughing! How will I know? First time ko namang pumunta doon!" sigaw niya ng may halong pagka-inis at pagka-pahiya.

"Haha! At anong sabi mo? Naka-duster? Hahah-ow!" tawa ko sabay kurot niya sa tagiliran ko.

"Stop it will you! Nakakainis ka." maktol niya at pumunta sa estatwa ni Eldar. "Elliot, kuhanan ko ako ng picture!" she asked while hugging the statue of that mascot.

Kinuha ko ang cellphone ko at walang tigil ko siyang kinuhanan ng picture. I'm going to take every memoir of this day. Because this day is special, well everyday is special when she's around.

"Bumili ka na ng ticket, bilis!" utos niya habang tinutulak ako papuntang ticket booth.

"Okay-okay. Calm down, will you?" sabi ko habang binabayadan ang ticket. "Okay ka ba talaga? Walang masakit? Dala mo ba iyong meds mo? Iyong inhaler mo? Sabihin mo sa akin kung pagod ka na-"

Natigilan ako ng nilapit niya ang hintuturo niya sa labi ko.

"Hush it, Elliot. Loosen up, don't worry too much, I am fine. I am fine earlier, I am fine now and I will be fine later. At imbis na magalala ka sa akin ay mag-enjoy ka na lang kasama ko, okay?" sabi niya at hinila niya ako papasok.

"Yeah. This is the last time anyway, I will let you have some fun today but tomorrow I will cage you in your room." I wink and slide my hands to hers and entwine our fingers.

Natigilan siya sa ginawa ko kaya nilingon ko siya at nakita kong nakatingin siya sa kamay namin. What's wrong with her? Hindi naman ito ang unang beses na magkasalikop ang kamay namin, ah? Is she not comfortable? Naiilang ba siya dahil kami lang dalawa ngayon? Naisip kong siguro nga ay naiilang siya since mukha itong date namin and best friends don't date each other while holding hands.

Aalisin ko na sana ang kamay ko ng hinigpitan niya ang hawak dito at ngumiti sa akin.

"Lets seize the moment, Elliot?" malambing niyang sabi at nagsimula na muling maglakad.

And just like she said we walked the whole park together, we laughed and enjoyed the park together, eat cotton candy together and watched the light of the whole park together and the whole time that we are together we never let each other hands go.