A Ghostly Kiss (A Short Story)

Ghostly Kiss

Kunwaring natawa ako sa tanong niyang iyon. "Syempre naman higit pa sa best friend ang tingin ko sa'yo." I said not looking in her eyes. "Y-you are like a sister to me and I love you both like a family and a friend" pinilit kong tingnan siya sa mata ng may sensiridad upang mapaniwala siya sa sinasabi ko ngunit hindi ko ito magawa.

I just can't lie about my true feelings, nagwawala ang puso ko kapag nagsisinungaling ako. Kaya naman iniiwas ko ang topic doon.

"Oh! Bukas na iyong lights ng ferris wheel. Hindi ba iyon ang gusto mo? See the stars up there while the lights of the ferris wheel is on?"

Tinuro ko ang maliwanag na ferris wheel at hinila siya patungo doon. Nagpaayon naman siya ngunit tamad ang kanyang mga kilos. At ng nakapila na kami kasabay ang mga sasakay rin doon ay lalong humigpit ang hawak niya sa kamay ko.

"You love me both like a family and a friend, huh?" she whispered, enough for me to hear it. "Is that what you really feel? Is that what I really am to you? A sister? A friend? Ako lang ba talaga ang may nararamdamang mas higit pa doon? Because, Elliot, what I feel and what you are to me is more than that. I love you more than my illness allowed me to love you." she said while looking at me earnestly.

Tears are building up in the corner of her eyes while her grip to my hand are loosening. I wanna hold it tight and grip it so hard so she won't think of letting my hands go. But what she just said is making me weak, her words are so intense that it makes me shiver and shaky.

She looked at me with a hurtful eyes, and rest her hand on my cheek. I close my eyes as I feel her warm touch on my cheek. Alam kong pinapalibutan kami ng madaming tao but I don't care...I don't care as long she is touching me and saying those things I have long been waiting to hear from her.

"I have love you before, Elliot. And it will never fades away, this love is long ago but it is still here and will forever remain."

I keep my eyes close, just savoring her words and her touch. But I can feel my eyes watering, I too, Shani. I have love you long before that it pained me to see a day gone wasted that I didn't tell you how much I love you.

Can I say it just this once? Ngayon lang, para sa kanya at para sa akin. Sasabihin ko ang totoong nararamdaman ko, sasabihin ko ito ng walang pagaalinlangan bago pa mahuli ang lahat. Bago pa siya kunin sa akin at pagsisihan kong hindi ko ito nasabi sa kanya.

Dinilat ko ang mata ko at hinawakan ang kamay niyang nakapatong sa pisngi ko. Hinila ko siya papasok sa cart ng ferris wheel na nakalaan sa aming dalawa at doon ko sasabihin ang nararamdaman ko sa kanya sa tuktok na bahagi saksi ang mga bituin sa langit.

Nauna akong pumasok sa kanya at nilahad ang aking kamay ng makita kong natigilan siya at naguluhan sa ginagawa ko. Ngumiti ako sa kanya bago ko siya hilahin papasok ngunit biglang tumunog ang cellphone ko at nauna ko itong kuhanin sa bulsa ko kesa sa pagkuha ng kamay ni Shani.

Kinabahan ako ng makitang mommy ni Shani ang tumatawag. Hindi ba nagpaalam si Shani na aalis siya kasama ko? 6:00 pa lang, normally kapag ako ang kasama niya ay hinahayaan kami ng mommy nito na umabot ng 8:00 sa labas bago siya tumawag sa akin. Hindi nga ba nagpaalam si Shani? That stubborn girl.

Sinagot ko ang tawag ni tita at wala akong ibang narinig doon kundi ang iyak niya. She is weeping ang sobbing endlessly. Lalong kumalabog ang puso ko sa mga iyak niya. Halos lumabas ang puso ko sa sobrang kaba, na para bang alam nitong may nawala sa akin at kailanma'y hindi ko na maibabalik.

"T-tita, what's wrong? Why are you crying? May nangyari bang masama?" I asked.

"Elliot....si...si...si Shani, Elliot...." she manage to answer in between sobs. "Oh, God, Elliot, I'm sorry... I'm sorry..."