Sekiz yaşındaki hâlim bugün karşıma çıksa,
Bana baksa,
Hissedeceği ilk duygu hayal kırıklığı olur.
Der ki, beni bu mu bekliyor!
Gerçekten mi? Hayalini kurduğum hiçbir şey gerçek olmadı mı?
Arkadaşım hala mı yok?
Hala beni kimse sevmiyor mu?
Eve gidip yatakta bağıra bağıra ağladığım zamanla şimdi sessiz sessiz ağlamam arasındaki tek fark duygularımı insanlar duymasın diye daha çok bastırmam.
Hâlâ yabancılardan ve insanlardan korkuyorum.
Hâlâ kendimden kaçıyorum.
Üstelik oyun yok hayatımda.
Ona memnun olabileceği hiçbir şey bırakmadım.
Benimle asla gurur duymazdı.
Ve sanırım bütün bunları yaşamaktansa,
Dertleri aynı kalacak ve oyun da oynamayacaksa hep sekiz yaşında kalmak isterdi.
Özür dilerim senden. Telafi edemeyeceğim her şey için.
