Bir evde yalnız kalmanın en kötü yönüydü kimseye duyuramıyordun ağıtlarımı .
Sesizce çığlık atıyordum. En büyük çaresizlikleri yaşıyordum ruhumun kanatlanıp gittiği yere bedenim gidemiyordu. Kahvaltı yapmak istemiyordum sanki her şeyden biraz almıştım okula gitmeyi de düşünmüyordum şimdilik evde ben , müzik, ve çikolata daha iyi hissettiriyordum .Ama sonradan hatırladım projemi sunmak için son şans verilmişti bu kezde hemen toparlanmaya çalıştım gerekli malzemeleri alıp yola koyuldum taksiye gerek yoktu ,biraz yürümek iyi gelecekti bu kadar şey oldu ama ben hallla kendimi tanıtmadım diğmi ben Buse ünüversite öğrencisiyim .bu arada gereken herşeyi aldım siyah yırtık pantolon üzerine mavi salaş giyindikten sonra evden çıktım biraz ilerlerken arabanın önünde durrdum saçıma bakmak için .Aynaya bakıp ,saçımı düzeltirken cam bi anda açıldı içindeki beyaz saçlı adam ücretini alabilir miyim deyince utancımdan yüzümün kızardığını fark ettim özür dilerim deyip hızlı adımlarla uzaklaştım ordan .Kısa bir süre sonra telefonun çaldığını duydum ekrana baktım arayan Banuydu telefonu açar açmaz konuşmaya başladı
+ Alo Buse nasılsın ? iyi misin
-İyiyim telaş yapma
+nerdesin hemen geliyorum
-ben okula geliyorum zaten hadi kapat
+tamam hadi bb
İyiyim demiştim ama değildim tamamen yokmuş değilde EKSİKtim
