bencillik mi?
;
üzgünüm, herkese ve her şeye karşı. nedenini bilmeyecek kadar ezilmiş hissediyorum kendi duygularım altında. ne yapacağım hakkında bir miktar bile düşünceye sahip değilim. fazla yoksulum sanırım, hiç olup ve ya olmadığım kadar. ne acı çektim bilmiyorum.
bencilleşiyor muyum?
çok mu salağım?
ya da, çok mu şımarıklaştım ben böyle?
inanın bana, gram bilmiyorum. kendimde tek hissettiğim sadece birilerini zor durumda bırakıp ardıma bile bakamamak. belki şuan geçmişimi bilmeden yargılayacaksınız beni. sonuşta kimse kimseyi kendisi kadar tanıyamaz. tanımak istemez. nerede yaşadığımdan haberim yokmuş gibi hissediyorum. yüz verilince kendimden çıkmaktan nefret ederim, nefretlerimi yaşıyorum yavaş yavaş.
iyi biri olduğumu düşünemiyorum artık, yapamıyorum. başarılı olduğumdan bile emin değilim. kim ne derse desin, insan hissetmediği sürece anlayamaz kim olduğunu. gelip geçici kişiler için kafanızı da fazla yormayın. herkes bir şey der ve geçer gider. hayat tam olarak budur, bulursun, seversin, yaşarsın ve ölürsün. sanki ölümün bir yerde sizi beklediğini bilmeden, kendinizi kandırırsınız. benim gibi, tanımak için kendinizi zamanı beklemekten sıkılırsınız. büyümek isterseniz ama git gide çöküp küçülmekten başka bir hiçsiniz.
ağır konuşuyorsam, affedin beni. sadece içimde kendime olan nefretimin sinirini bir şeylerden çıkarıyorum.
bazen birilerine çok özeniyorum, bazense kıskanıyorum. ya da ne bileyim, neden ben değil diyorum. ve bazen bu şeyler benim elimde olmayacak şeyler oluyor. imkanım olsa, kendim yaparım, ama değil. bu yüzden birini suçlamak beni resmen öldürüyor.
özellikle onu, hayatta olmamı ilk sağlayan kişiyi. kendimle başa çıkamıyorum. sözlerim onu nasıl incitiyor bilmiyorum, bu yüzden sadece boyun eğiyormuş gibi susuyorum. karşı gelmiyorum. ama üzülüyorum. bu yüzden çocuk olmayı asla sevmiyorum. her ay değişmek istemiyorum. sadece kısa zamanda kendimi tanımak istiyorum.
bazen kendime "çık gıt hayatlarından" diyorum. ama onun ardımdan geleceğinden eminim.
önceden hiç anlayamazdım, hayatın nasıl bir yer olduğunu. herkese durmadan bir şeyler anlatırdım kendimden. hayata tutunmayı birine anlatmakta buluyordum.
ama şimdi, kime dönsem, daha çok ağlamama sebep oluyor. istemiyorum, kimseyi. sadece artık onun gözünde kötü bir insan olmak istemiyorum. kendimle yaptığım bu rekabet, benim önüme çok sınır çekilmesine sebep oldu. doğru, bunu kime anlatsam sadece "yaşın yüzünden hep bunlar" ya da, ne bileyim, "yaşın sana kötü etki ediyor" gibi şeyler der. onun dediği gibi.
ne hissettiğimi biliyor musunuz?
sadece kendime nefret ve hayal kırıklığı ile birleşmiş bir karışıklık.
kimse, ama kimse, benim hislerime karışamıyor.
çünkü kimse beni tanıyamıyor.
;
özür dilerim, çok.
