ကိုယ့် ဧကရီ (🌺🌺)

၂🌺🌺

ရှောင်ကျန့် တစ်ယောက်  ခြင်းအလွတ်လေးကို လွယ်ကာ ,

"ခုန်စွခုန်စွနဲ့‌ ပြေးသည့်မဟုတ် လမ်းရှောက်သည့်မဟုတ်နှင့် ငယ်ငယ်က ဆော့ရင်းသွားသည့် ကလေးတစ်ယောက် လိုပင် "

မြို့တော်အစပ်နားထိ ရှောက်လာပြီး

ဝါးပင်တွေ နဲ့အတူ ခြံရံထားပြီး ထိုဝါးပင်တွေအောက်မှာ တော့ အိမ်ငယ်လေးတစ်လုံး  သပ်ရပ်စွာ တည်ရှိလို့နေတယ်

ထိုအိမ်ငယ်လေးရဲ့  အရှေ့တည့်တည့်မှာ  သုံးနှစ်ခန့် ရှိလောက်သည့်  ချယ်ရီပင်ကြီး ရှိလို့နေသည့် ကြောင့် ထိုအိမ်ငယ်လေးက အလှက ပန်းချီကားတစ်ချပ်အသွင်လှပလို့နေသည် 

ရှောင်ကျန့် ဝါးများဖြင့် ပြုလုပ်ထားတဲ့ ခြံတံခါးလေးကို ဖွင့်ကာ  ဝင်လာခဲ့တယ်

ဖိုး ဖိုးရေ

ကျန့် လေး ပြန်ရောက်ပြီ 

ရှောင်ကျန့် ခြင်းလေးကို ဘေးချလို့ 

နောက်ဘေးဝင်ကာ

ထမင်းအိုးကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြ‌ီး 

ဖိုးဖိုး ဗိုက်ဆာနေပြီလား ခဏပဲ စောင့်နော် ကျန့်လေး အမြန် ချက်လိုက်မယ် 

အိမ်ငယ်‌ေလေးထဲ  အရွက်တွေဆုံလင်စွာထည့်ထောင်နေတဲ့ ဖိုးဖိုးက

"ဖြေးဖြေးလုပ်ပါကွယ် ဖိုးဖိုး သိပ်မဆာသေးပါဘူး ကွယ် "

"ဟုတ် ဖိုးဖိုး။

ရှောင်ကျန့် ဖိုးဖြစ်သူနား ထမင်းအိုးလေးကိုင်ကာ လာထိုင်ပြီး

"ဖိုးဖိုး ဒီနေ့ ဘာဆေးတွေ စပ်နေတာလဲ ဟင်  "

"ကျန့်လေးတွက်လေ  "

ဟင် ကျန့်လေးတွက်လား။

"ဘာဆေးလဲ ဟင် "

"သူများ အနိုင်ကျင့်တာ။မခံရတဲ့ဆေး။

"ဟာ ဖိုးဖိုးက လဲ "

"ပေါက်ကရ တွေ "

ရှောင်ကျန့် နှုတ်ခမ်းလေးဆူကာ  ထထွက်သွားခဲ့တယ် ဖိုးဖြစ်သူကတော့  တစ်ဟားဟား အော်ရယ်လျှက်

ဟား။ဟား။ဟားး 

။

အရင်က  မီးတောင် မမွှေးဖူးတဲ့ ရှောင်းသခင်လေးက  အခု ကိုယ်တိုင်မီးမွှေး ကိုယ်တိုင်ချက်နေရသည့် ဘဝမျိုးပင်ဖြစ်နေခြေပြီ။