Liefs uit Limburg - flikken Maastricht

Het kerstdiner - Deel 2

Wolfs stormt het ziekenhuis binnen met een hijgende Fleur achter zich aan. "Eva van Dongen! Waar is ze!" Schreeuwt Wolfs zowat tegen de mevrouw achter de receptie. Voordat ze antwoord kan geven komt Marion hun kant op gerend, "Wolfs, Fleur! Deze kant op!"  Fleur verontschuldigt zich nog snel voor het gedrag van haar vader en rent dan achter Wolfs en Marion aan.

"Wat is er gebeurd?" Vraagt Wolfs terwijl ze de trap op lopen. "We waren op straat, Romeo, Eva en ik. We bezochten onze verdachte om hem een paar vragen te stellen. Romeo en ik draaiden ons even om om iets te overleggen en ineens word die man agressief en vliegt Eva aan! We hebben hem van haar afgekregen maar hij had zeker een aantal rake klappen uitgedeeld."
Wolfs moet dit even op zich laten inwerken en zegt niks. Fleur legt een troostende hand op haar vaders schouder, "het komt goed pap!"

Voor de deur van Eva's kamer staat Romeo hun op te wachten, "ze is wakker" zegt hij. Voorzichtig duwt Wolfs de deur open en gaat op de stoel naast Eva's bed zitten. Eva draait haar hoofd in zijn richting en schenkt hem een kleine glimlach, "Wat is er gebeurd?"
"Weet je dat niet meer?" Vraagt Wolfs bezorgd. Eva schud langzaam haar hoofd en kijkt hem vragend aan.
"Je ben in elkaar geslagen door de verdachte van Romeo en Marion...." Wolfs houd even stil, dit is mijn schuld denkt hij, als ik Marion en Romeo niet had gevraagd om te doen alsof ze dringend iemand nodig hadden was dit nooit gebeurd! "Het spijt me zo Eef"
niet begrijpend kijkt ze hem aan, "hoezo?"
Wolfs haalt een keer diep adem en begint het hele verhaal uit te leggen.

"Sorry, mag ik even storen?" Vraagt de arts die net de kamer binnen komt lopen. Wolfs en Eva draaien zich naar de man in de witte jas toe en kijken hem afwachtend aan. "Ik heb de uitslagen van de tests" verteld hij, "u heeft een lichte hersenschudding en licht gekneusde ribben, maar verder geen blijvend letsel. Als u de komende dagen rustig aandoet heelt alles vanzelf. Dus wat mij betreft mag u naar huis." Dat is goed nieuws, dank u wel." Antwoord Eva. De arts stopt zijn tablet met de uitslagen onder zijn witte jas en loopt na een begripvol knikje de kamer uit.

"Klaar om te gaan?" Vraagt Wolfs zodra Eva haar normale kleren weer aan heeft.
"Absoluut, ik wil hier geen minuut langer blijven!" Glimlachend legt Wolfs zijn arm om haar schouders en loodst haar naar buiten.

Een klein kwartiertje later lopen Wolfs, Eva, Marion, Romeo, en Fleur met z'n allen de ponti binnen. Gelukkig staat alles nog precies zoals Wolfs en Fleur het, inmiddels twee uur geleden, hadden achtergelaten.

"Wow, wat mooi allemaal!" Roept eva verwondert uit als ze de trap af loopt. Fleur kijkt haar vader trots aan en gaat naast Eva aan tafel zitten. "Ik hoop dat je honger hebt Eva, want papa heeft gekookt voor een heel weeshuis." "Begin je nou weer?" Roept Wolfs vanuit de keuken, "jij mag ook best iets doen hoor!" Lachend haalt Fleur haar schouders op en staat op om haar vader te helpen.

"Het eerste gerecht, speciaal voor Eva, zelfgemaakte bami!" Voordat iemand kan reageren heeft Eva voor haarzelf een bord opgeschept en begint de maaltijd naar binnen te werken alsof ze dagen niet gegeten heeft. "Ik denk dat jouw vraag van eerder bij deze beantwoord is Fleur." Zegt Wolfs lachend. Eva laat spontaan haar vork in haar bord vallen en kijkt hem recht aan, "wat?" "Nee niks," grinnikt Wolfs, "eet smakelijk."

"Eva, Romeo en ik hebben nog een cadeautje voor je," zegt Marion. Inmiddels zijn alle hoofdgerechten op en is iedereen uitgegeten.
Marion loopt naar de kerstboom en pakt een langwerpig uitziend doosje van de grond. Ze geeft het aan haar vriendin en kijkt verwachtingsvol toe hoe Eva het papier eraf scheurt. In het doosje zit een soort horloge. "Het is een Fitbit," verteld Marion, hiermee kun je tijdens het hardlopen je hartslag en zo bijhouden." "Wat leuk!" Eva loopt om de tafel heen en slaat haar armen om haar vrienden heen, "dank jullie wel!"

"Ik heb het beste gerecht voor het laatst bewaard." Roept Wolfs vanuit de keuken. Vol verwachting kijken de anderen toe hoe hij een grote schaal uit de oven haalt en deze vervolgens op tafel zet. "Serieus Wolfs, brownies!" Roept Eva enthousiast uit als ze de inhoud van de schaal ziet. Wolfs knikt glimlachend en slaat zijn armen om haar schouders, "merry Christmas iedereen!"